Κάθε μέρα δεν μπορώ να περιγράψω το χρόνο.Ούτε το πως φεύγει. Τα ξημερώματα έρχονται όλο και πιο νωρίς. Οι γυναίκες μοιάζουν όλο και πιο μόνες.Ο κόσμος διαστέλλεται από τη ζέστη.
Νομίζω πως ακούω αναστεναγμούς,όχι,έκανα λάθος,χαρά είναι,δεν είναι λύπη,Οδηγός για Πριγκίπισσες,λάπις λάζουλι,η φωνή του Μπομπ Ντύλαν,παίζουν τα χρώματα στην οθόνη.
Φοράω κάθε μέρα άλλο χρώμα.Έχω έκπληξη στο βλέμμα.Τι θα 'θελες να κάνεις φέτος το καλοκαίρι;Να πάμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο,να με πάρεις στην αγκαλιά σου και να 'ναι στενά,να 'ναι άβολα,να μου χαρίσεις δυο χτενάκια,πριν 12 χρόνια τέτοια μέρα είδα τον Όσκαρ Ουάιλντ να μπαίνει απ'την εξώπορτα,πριν 19 ένα παιδί αντί να πηγαίνει στην κούνια πήγαινε στο νεκροταφείο.
5 comments:
Είναι καλό σημάδι η έκπληξη στο βλέμμα.
Να παμε μια βολτα με τα ποδια και να σου αγορασω μια...
γρανιτα φραουλα.
Bob Dylan...
πολυ καλος...
παρα πολυ καλος.
ladyblue,ναι,σαφώς καλύτερη από κούραση.
Zero,δεν μου αρέσει η γρανίτα φράουλα,το κάνουμε σόδα με πολύ λεμόνι;
Ενταξει κουκλα...
μια σοδα με λεμονι.
Οτι θελει η Cherryfairy ...μου.
(λεμε τωρα μωρε...)
Post a Comment