Ήταν μια ταινία του Μάικ Λη το 1995.
Τα ρούχα δημιουργήθηκαν για να καλύψουν τη ντροπή μας,να μας προστατέψουν από το κρύο και τη ζέστη,έκρυψαν ελαττώματα,δημιούργησαν προτερήματα,έγιναν αντικείμενο φθόνου,κοροιδίας,σύμβολο πλούτου και τάξεων,μα κυρίως έκρυψαν το φόβο μας.
Σήμερα εγώ αποφάσισα να μη φοβάμαι.
7 comments:
Η ταινία Γυμνός δεν ξέρω αν είναι από τις καλύτερες, σίγουρα όμως είναι μια από τις αγαπημένες μου όλων των εποχών. Με είχε αγγίξει τόσο πολύ και τόσο βαθιά...Με αυτή την ταινία -μεταξύ άλλων- είχα συνειδητοποιήσει τι εστί υπαρξιακή αγωνία. Το δε πρωταγωνιστή -όχι τον ηθοποιό αλά τον ήρωα της ταινίας- τον είχα συμπονήσει και τον είχα αγαπήσει σαν αδελφό μου. Την είδες πρόσφατα;
θελ,θα ήθελα να την ξαναδώ-το 95 την είχα δει,στο σινεμά,κάπου στα Πατήσια,έχει μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη μου,αν και το Μυστικά και Ψέματα με είχε συγκινήσει πιο πολύ.
Δεν μπορώ να ξεχάσω εκείνο το διάλογο με το νυχτοφύλακα όμως.
...μια ζωή σαν παιδίκή ζωγραφιά, μια εισπνοή, μια εκπνοή και μια ζωή σαν να είναι "κήπος" με δίχως "μήπως"...
Σε ξαναβρίσκω Κερασία.
siris
Αμαν...
τι μου εκανες τωρα...
Εσυ εισαι στην φωτογραφια?
πακ, πακ,
πακ,
πα πα...
Μακάρι να 'ταν αυτή η μόνη ταινία που δεν έχω δει... Όσο για το κορίτσι της φωτογραφίας, μου θύμισε το ''Δελφινοκόριτσο'' του Ελύτη, που έτσι γυμνούλι πάει να βρει τ' αγόρι του...
Καλημέρα, ΚερασοΚοράσι! :-)
καλωσόρισες Σείριε..
ντόναλντ,θα ήθελα να μαι,ή μάλλον,όχι,δε θα θελα.Κουάκ!
Σάκη,πόσο δίκιο έχεις!
Αχ!
Πολυ καλο.
Σουπερ.
Post a Comment