Friday, February 22, 2008

ταξίδι


που πάνε άραγε τα μωρά που δεν έμειναν εννέα μήνες μέσα στη μήτρα της μητέρας τους και αποφάσισαν να πάνε κάπου αλλού;υπάρχει ένα μέρος που περιμένουν μέχρι να έρθει η κατάλληλη ώρα για να τα δεχτεί ο κόσμος;
μέσα στα αποστειρωμένα χειρουργεία χύνουν κρυφά δάκρυα μερικές μανάδες,άδεια πια η κοιλιά τους,με μια δυσκολία στο βάδισμα και σύντροφοι αμίλητοι και μπερδεμένοι
σε άλλα δωμάτια πάνε λουλούδια και γλυκά και δώρα
αγόρασαν μερικά μωρουδιακά τώρα θα μείνουν στο συρτάρι,να περιμένουν σαν σε ραντεβού
δεν ξέρω αν ήταν αγόρι ή κορίτσι τελικά
θέλω να βάλω αυτό το κόκκινο φόρεμα και να ξεφύγω από αυτά όλα
μα δεν είναι και τόσο εύκολο

6 comments:

B612 said...

8-O

violila said...

λεω να μην σκίζουμε τις ζωές μας δημοσίως...τι θα λεγες?

Unknown said...

β612,?
violila,ήταν μια αντίδραση σε μια ιστορία που άκουσα..

B612 said...

Ναι... ήρθα απρόσκλητος και δεν είπα ούτε μια καλησπέρα.

Το σχόλιο που άφησα ήταν επιφώνημα έκπληξης και θαυμασμού.

Εξακολουθώ να μην έχω πει μια καλησπέρα...

...καλησπέρα λοιπόν.

violila said...

mporei να σ εχω κουρασει με τα γραπτά μου ,αλλά σήμερα μιλώντας με δροσερούς ανθρώπους ξαναμπηκα στα ταρταρα των σχεσεων ενω με τα ξεσκισματα της ψυχής την αλήθεια που έχει πόνο εξιλεώνομαι ξεκουράζομαι .ξεκουράζομαι με την αλήθεια και τίποτα άλλο.θα μου πεις ποιαν αληθεια..και τι ειναι τελικά αλήθεια..πόσες φορές αναρωτιόμαστε γιατί δεν ανήκουμε σ αυτούς τους γελαστούς ανθρώπους...μην με παρεξηγείς έχω ημικρανία ,είχε πολύ άνοιξη στο Παρίσι αναπάντεχη και νοσταλγία για την αγάπη

Unknown said...

σε ευχαριστώ β612
βιολίλα δεν με έχεις κουράσει μη φοβάσαι την αλήθεια δε θα σε απογοητεύσει ποτέ