στα μουδιασμένα μου χέρια

δεν ξέρω να διαβάσω πια άλλα βιβλία

ξεχνάω αμέσως τις προτάσεις και τις φράσεις

δεν ξέρω να γράψω πια άλλα ποιήματα

τα χέρια μου βγαίνουν να αλητέψουν

σε σώματα κρυφά και ανάσες

θέλουν να πιάσουν θαλάσσιες ανεμώνες και κρυψώνες παιδιών

τα χαμένα ρύζια των γαμήλιων τελετών

να τα πετάξουν στα σαπισμένα πλοία σε όλα τα λιμάνια του κόσμου

να γίνουν μαργαριτάρια δακρυσμένα.

Τα χέρια μου θέλουν να γίνουν γοργόνες

να ρωτάν τους ναυτικούς αν ζει ο αδερφός μου ο μονάκριβος

και όταν λένε όχι να τσακίζουν με μανια τα πλοία με την ουρά τους

ή να συνοδεύουν τα φρεσκοβαμμένα καικια στο Αιγαίο

να γίνουν ερωμένες του θεού Ποσειδώνα

σα γυναίκες μοιραίες που πίνουν σε κάποιο μπαρ

να διηγούνται ιστορίες κάποιου άλλου

μπορεί και ψέματα μπορεί και αλήθεια

να χαρίσουν κούκλες στα παιδιά και να φτιάξουν χάρτινα καραβάκια

τους θησαυρούς του Σολομώντα να μοιράσουν.

Και αν κάποια στιγμή κοιμηθούν μέσα στη θολούρα

να ξεχάσουν πως είναι κάποιου χέρια

και να τραβήξουν προς τον ουρανό,

σαν δυο ωχρά μπαλόνια.