δεν ξέρω τι θα πει θλίψη

τα βράδια που φυσάει έτσι

δεν ακούω ήρεμες ανάσες

μόνο αναστεναγμούς ερωτευμένων κοριτσιών

κρεμασμένες από κάποιο τηλέφωνο ή ένα σκισμένο σημείωμα

με κομμένη την αναπνοή και τις φλέβες

χωρίς ακόμα να έχουν στεγνώσει τα δάκρυά τους

με πασαλειμμένο το κραγιόν στο στόμα.

Ακούω τα κύματα να κατασπαράζουν έρωτες

κάτι γυναίκες με μαύρα να ζυμώνουν πρόσφορα

μαραμένες με μια λευκή γραμμή στη θέση των χειλιών.

Και σκέφτομαι τα παιδικά μου χρόνια

κι εκείνο το παλιό πράσινο λεωφορείο με τα φθαρμένα καθίσματα

να πηγαινοφερνει τους ανθρώπους που αγάπησα

την πρώτη τουφα των μαλλιών μου

τα νιάτα της μάνας μου

την πρώτη μου κούκλα

την ανοιξιάτικη δροσιά και τα πρώτα κρύα του φθινοπώρου

τα κόκκινα μάτια μου

τη μυρωδιά της ευτυχίας

μα θλίψη δε νιώθω.

μια πίκρα μόνο για την ομορφιά που χάνεται

χωρίς καν να μας αγγίξει

τα πρώτα βήματα χωρίς μελανιές στα γόνατα

και δεν θέλω να κλάψω,

μόνο να πω ευχαριστώ

δεν ξερω γιατί ,σε ποιον

και να σβηστώ κι εγώ ίδια με ένα φύσημα

του Προφήτη Ηλία παραμονή, μέσα στα θυμάρια.