πόσο παράξενο να συνεχίζει να είναι ίδια η καθημερινή ζωή σου, να ξεχνιούνται οι νυχτερινές κράμπες και ημικρανίες, σπασμένα ποτήρια ραγισμένες μποτίλιες φαρμάκων, οι σκιες στον τοίχο και αυτά τα σκυλιά που αλυχτάνε.
και με μια γρήγορη κίνηση ακουμπάς το πόδι σου στο πάτωμα και ετοιμάζεσαι να κάνεις το πρώτο βήμα της ημέρας, καφές και ήλιος και υγρασία παντού,στο μυαλό σου στα μαλλιά σου στα χείλια σου, το κρύο νερό στο πρόσωπο και το λαιμό, το συνωμοτικό βλέμμα στον καθρέφτη κάθε μέρα παίζουμε αυτό το παιχνίδι, ο ένας να ναρκώνει τον άλλον σαν σε χειρουργείο ή σε πνιγμό και να κερδίζουν πάντα οι αναθυμιάσεις.
και όπως φοράς το κραγιόν σου και το άρωμά σου και ψηλαφίζεις το λαιμό σου για να σιγουρευτείς πως είσαι στέρεα λες δε μου χαρίστηκε τίποτα, δεν δικαιούστε τίποτα από μένα για να με κομματιάζετε κάθε μέρα, η ομορφιά μου δεν ήταν για κανέναν απειλή ή μαχαιριά γιατί πρώτη πλήγωσε εμένα και από τότε που με θυμάμαι κραυγάζω από μέσα μου
αυτό το μαχαίρι δεν ήταν δικό μου.
No comments:
Post a Comment