Friday, February 02, 2007

κι όμως τα βράδια..

ήρθε ο κρύος βοριάς και με καλημέρισε. Στις Κυκλάδες δεν μιλούν στα καφενεία σκυμμένοι πάνω από ένα φλυτζάνι. Κοκκινίζουν τα μάγουλα, πέφτουν τα φύλλα σαν δερβίσηδες.
Ποτέ δεν μου άρεσαν τα γεράνια. Ότι χρώμα και να είχαν. Αντιπαθητική μυρωδιά, ξινή.
Είναι νωρίς για ένα κονιάκ;
Σαπουνάδες στο μπάνιο από το πρωινό μου ντους. Θυμάμαι το καλοκαίρι και εκείνη τη μέρα που κάναμε μπάνιο στη συννεφιά και κρύωνες. Και εγώ σου έλεγα, λίγο ακόμα. Λίγο ακόμα.
Σήμερα δεν έχω όρεξη να βάλω τη μάσκα μου. Θα μείνω έτσι μέσα στους υδρατμούς, περιπλανώμενη. Θα χαιδεύω τη μνήμη σου. Θα ανάψω τα κεριά μου. Θα κοιτάξω το απέναντι σπίτι από το παράθυρο της κουζίνας. Μπορεί και να τους χαιρετήσω.
Κι όμως τα βράδια...

6 comments:

sorry_girl said...

Τι όμορφα
που μυρίζει η γη


σιχαίνομαι τα γεράνια.
Να τους χαιρετήσεις.
Φιλιά σου!

Unknown said...

ναι ρε γμτ και νόμιζα πως είμαι η μόνη
φιλιά ρε κοριτσάκι

Epsilon said...

Ποτέ δεν είναι νωρίς για ένα κονιάκ!
Καλημέρα κοριτσάκι ;-)

Unknown said...

ποτέ δεν είναι νωρίς για καταχρήσεις!χεχε!

Erwtas Stomaxhs said...

τρομερή ατμόσφαιρα έφτιαξες... μπράβο

Unknown said...

Στομάχη,παραείσαι καλός μαζί μου μου φαίνεται!