Thursday, February 22, 2007

ξεχασμένα γραμματόσημα

Θα μπορούσα να γράψω πολλά σε αυτό το παιχνίδι.
Πως πιο πολύ από κάθε χωρισμό με πόνεσε ο χωρισμός από τις καλύτερες φίλες μου-το 2000.
Πως οι τώρα φίλες μου, η Α., η C., η Ε είναι στα μήκη και τα πλάτη της γης και δεν έχω πραγματικά φίλες εδώ, αλλά δεν θα τις άλλαζα με τίποτα, ακόμα κι αν ήταν ακόμα πιο μακριά.
Πως το πιο όμορφο συναίσθημα μετά από χρόνια το ένιωσα αγκαλιάζοντας τον γιο της Α, δυόμισυ μηνών, όταν τον αποχαιρετούσα, πριν μερικές βδομάδες, στις έξι το πρωί, ζεστό από το κρεβάτι και τον ύπνο,και δε χόρταινα τη μυρωδιά του.
Πως πάντα νόμιζα πως έχω παράξενο πρόσωπο, όχι άσχημο,όχι όμορφο, απλά παράξενο.
Πως μου αρέσει να φαντάζομαι πως είμαι λαική τραγουδίστρια, 'οπως παρουσίασε ο Κραουνάκης την Παπίου στο Μια γυναίκα Μόνη Τραγουδά, που τραγουδούσε και έβαφε τα νύχια της κόκκινα-αλλά μου αρέσει μόνο να το φαντάζομαι.
Πως βάφω κι εγώ τα νύχια μου κόκκινα από 18 χρονών μα το αγαπημένο μου βερνίκι ήταν ένα βαθύ μπλε με γκλίττερ, σαν το νυχτερινό ουρανό. Η εταιρεία δεν το ξαναέβγαλε.
Πως μέχρι τα 15 μου δεν έμενα σε σπίτι,αλλά σε ξενοδοχεία σε διάφορα μέρη. Πως ακουμπάω το μάγουλό μου στο τζάμι του τραίνου όταν ταξιδεύω.
Πως στα 12 μου άρχισε η πιο δυνατή σχέση, η ερωτική μου σχέση με το σινεμά. Τη στιγμή που σβήνουν τα φώτα.
Πως έμαθα να αντέχω-μέχρι να καταρρεύσω, για λίγο,άγρια, άσχημα.
Πως όταν με γνωρίζουν καλύτερα εκπλήσσονται να μάθουν πως ναι, μάλλον έχω πλάκα.
Πως αγαπώ ότι είναι αδύναμο,απροστάτευτο,αβοήθητο-το αγαπώ πολύ.
Μα είναι γραμματόσημα που δεν μπήκαν στο άλμπουμ της συλλογής. Και δεν ξέρω κανέναν να μαζεύει γραμματόσημα.

4 comments:

Sakis said...

Καμμιά φορά, βρε Τσέρρυ, δε σου κρύβω, πως, διαβάζοντας το δικό σου ιστολόγιο, αλλά κι άλλων, αγνώστων μου προσώπων, αναρωτιέμαι, στ' αλήθεια, σε σχέση με τις, συχνά, εν πολλοίς αυτο-βιογραφικού χαρακτήρα δημόσιες ''αποκαλύψεις'' ή de profundis εξομολογήσεις τους, αν, και σε ποιαν έκταση, εξακολουθεί εν προκειμένω να έχει και σήμερα κύρος η ''οδηγία'' ή ''υπόδειξη'' του Καβάφη: ''[...] Η πιο απαρατήρητές μου πράξεις
και τα γραψίματά μου τα πιο σκεπασμένα -
από εκεί μονάχα θα με νοιώσουν. [...]''... Τούτο το σχόλιο θα δικαιολογούσε, πιθανόν, τη θέση του και σ' άλλες, προηγούμενες καταχωρίσεις σου, εξίσου ή και περισσότερο πλούσιες σε αυτο-βιογραφικά στοιχεία... Η εκλογή ετούτης είναι απλώς συμπτωματική... Αν έχει, όμως, κύρος η καβαφική υπόδειξη, πολύ φοβάμαι, πως, από τα γραπτά των ιστολογίων, κατά γενικό κανόνα, έστω κι όχι ανεξαίρετο, κανείς δεν μπορεί κατά βάθος να ''νοιώσει'' τον συγγραφέα τους, αφού τα δημόσια ιστολόγια δεν είναι, λίαν επιεικώς, και από τα πιο ''σκεπασμένα γραψίματα'' κανενός... Αναγνωρίζω, βέβαια, πως, από τη σκοπιά αυτή, η τήρηση προσωπικού ιστολογίου, δεν είναι και η μοναδική ή η αντιπροσωπευτικότερη εκδήλωση της συλλογικής ματαιοδοξίας μας... Ούτε κι εμένα, που σε σχολιάζω τώρα δα, εξαιρώ... Τελικά, μού φαίνεται, πως είναι πάνω απ' το μέτρο των ανθρωπίνων δυνατοτήτων να ζούμε δίχως ματαιοδοξία... Από μια άλλη οπτική γωνία, βέβαια, θα μπορούσε, ίσως, ν' αντιταχθεί πως η διαδικτυακή ανωνυμία ενός κατόχου ιστολογίου αρκεί, από μόνη της, για να διαφυλάξει και διασώσει την τόλμη και την ελευθεροστομία του, επομένως και το όποιο σκοπούμενο βάθος της αυθεντικότητας των καταχωρίσεών του... Μπορεί να 'ναι κι έτσι, δεν ξέρω... Και, δυστυχώς, δεν διαθέτω περισσότερον ελεύθερο χρόνο, για να σκεφθώ κάποιον ίσως υπαρκτό και βάσιμο αντίλογο του αντιλόγου κ.ο.κ. ... Άλλωστε, αρκετή κατάχρηση του φιλόξενου χώρου σου χρεώθηκα ήδη... Συμπάθα μου τη φλυαρία... Καλό σαββατοκύριακο!

Unknown said...

τα καλά κρυμμένα είναι όμοια,ίσως και ίδια.
με μένα,ευτυχώς ή δυστυχώς,what you see is what you get.

Sakis said...

Για να το λες εσύ αυτό, πά' να πει, πως κάτι παραπάνω ξέρεις... :-) Στο κάτω - κάτω της γραφής, ένας περαστικός, συχνά λαθραναγνώστης, δε δικαιούται να επιζητά ή, πολύ λιγότερο, ν' αξιώνει ή να διεκδικεί απεριόριστη πρόσβαση στο σκληρό πυρήνα των απορρήτων αγνώστων του προσώπων, όταν, μάλιστα, κι ο ίδιος δεν παρέχει, ασχέτως των λόγων, έστω κι ελεγχόμενη σε δόσεις, πρόσβαση στα δικά του, κατά τους όρους της εξυπακουόμενης αμοιβαιότητας...

Unknown said...

δεν με πειράζει η κριτική.γράφω εξάλλου,οπότε γίνομαι αυτόματα αντικείμενο κριτικής γιατί δεν με έχουν δει πολλοί.Σαφώς,θα μπορούσαν όλα να είναι τερατώδη ψέματα.Αλλά αφού άρχισα να γράφω στο κενό,γιατί να πω ψέματα;