Saturday, March 24, 2007

δεν ξέρω καν τι να σκεφτώ

Δεν ξέρω τι να σκεφτώ για εθνικές επετείους, θρησκευτικές γιορτές.Ξέρω λίγα πράγματα-πως ένας κρίνος έγινε σημάδι αγνότητας και γονιμότητας, κάπου στην Ιουδαία,σε ένα κορίτσι που μοιάζει στη μάνα μας ίσως, και καμιά φορά οι εικόνες της παίρνουν τη μορφή της.
Ξέρω, μετά από μια έρευνα,πως ένας παλιός πρόγονός μου σκοτώθηκε στη μάχη της Αλαμάνας μαζί με τον Αθανάσιο Διάκο,αν σουβλίστηκε δεν ξέρω, μα σίγουρα τα κόκκαλά του είναι σκόνη,κάπου στο σύμπαν,όπως και τόσοι άλλοι νεκροί οποιουδήποτε πολέμου.
Ξέρω πως γεννήθηκα ξημέρωμα στον Πειραιά,τυχαία,σε αυτή τη χώρα,τυχαία με αυτά τα γονίδια τα καταραμένα,τυχαία είχα αυτούς τους γονείς που έχω.
Ξέρω πως όχι τυχαία όμως,αγάπησα τη Βέμπο,τον Καβάφη και το Σεφέρη και τον Τσιφόρο.
Αγάπησα τη λεβεντιά του Μακρυγιάννη-πέτρινη ελληνική μοναξιά,το Γκάτσο και το λόγο του,όπως αγάπησα την Πιαφ και τα σπουργίτια κάθε εθνικότητας. Αγάπησα τα αρχοντορεμπέτικα και τον Τένεση Ουίλιαμς και τον ιταλικό νεορεαλισμό. Τον Καβάφη και τον Τσίρκα και τα πακέτα απ'τα Σαντέ και τα άφιλτρα Καρέλια.Τα κεντήματα σταυροβελονιά στα ψιλικατζίδικα-μπορεί κάποτε να αγαπήσω κι εμένα.
Ξέρω,με βεβαιότητα, πως αν ξαναγεννιόμουν,θα ήθελα να γεννηθώ πάλι τυχαία στη Μεσόγειο.
Με το άρωμα απ'τις πορτοκαλιές και του κατακαθιού του καφέ και τους γέρους στα καφενεία και τις γιαγιάδες που ξεματιάζουν και το σταθμό Λαρίσης και τα αρμυρίκια. Με τα απλωμένα ασπρόρουχα,και τα κορίτσια με τα μαλλιά που στάζουν θαλασσόνερο στον ήλιο και όλα διαλύονται στην ομορφιά τους-και η φύση υποκλίνεται.
Μα πονάω,στις εθνικές επετείους πονάω.
Και μετά τραγουδάω,σιγανά,ή το σκέφτομαι,το τραγουδάκι αυτό.

Το πρακτορείο
θολό και κρύο
κάποιοι μιλάνε για παράξενες γιορτές
και το ταξίδι
σαν άγριο φίδι
γεμίζει φόβο τις αδύνατες ψυχές

Απόψε μοιάζουμε κι οι δύο
πιο πίσω εγώ κι εσύ μπροστά
σα βραδυνό λεωφορείο
που χει τα φώτα του σβηστά
για μας ο κόσμος δεν τελειώνει
για μας ο κόσμος αρχινά
μα της καρδιάς το μαύρο χιόνι
δε θα μας βγάλει πουθενά

'Αντρα και γείτονα και φίλε
στην φτώχεια και την προσφυγιά
μια παγωμένη σπίθα στείλε
να σου την κάνω πυρκαγιά
κι αν δεν καείς έλα κατόπι
που δε θα μένει πια κανείς
για να γενούμε πάλι ανθρώποι
στον κήπο της Γεσθημανής

Έλα να ξαναγίνουμε πάλι ανθρώποι,σε αυτή τη χώρα που δε γνωρίζω πια,με αντιμετωπίζει σαν ξένη και κάθε πρωί την κοιτάω με απορία...

6 comments:

Desposini Savio said...

....
έγραψες.-

candyblue said...

«Η Σημαία τιμά τον φέροντα
και όχι ο φέρων τη σημαία»

Unknown said...

δεσποσύνη σας ευχαριστώ
κάντυ το πιστεύουν άλλοι αυτό;

Sakis said...

Αφού, λοιπόν, σ' αρέσει τόσο πολύ η Εντίθ Πιαφ -και με το δίκιο σου, δηλαδή- άκουσε προσεκτικά το ακόλουθο υπέροχο αφιερωματικό τραγούδι, σε μουσική Νότη Μαυρουδή, στίχους Ηλία Κατσούλη και θεϊκή ερμηνεία Σόνιας Θεοδωρίδου, από τον πρόσφατο εξαιρετικό δίσκο ''Καρτ ποστάλ'', που ελπίζω ότι θα σ' αρέσει:

ΤΟ ΣΠΟΥΡΓΙΤΑΚΙ

http://www.zshare.net/audio/10_sonia-8eodwridoy-spoyrgitakh-twn-dromwn-mp3.html

[...] Il parel toujours avant moi
Et sa voix couvre ma voix
Padam... padam... padam...
Il arrive en courant derrière moi [...] (: εδώ σβήνει η φωνή της Πιάφ, ηχογραφημένη, υποτίθεται, από ραδιοφωνική εκπομπή)

Σπουργιτάκι των δρόμων και μωρό μου στην κούνια.
Ύψος ένα πενήντα, με δυο πόντους τακούνια.
Ένα φόρεμα μαύρο με σκισμένο μανίκι.
Δανεικό το φουλάρι, μα η ζωή της ανήκει.

Κι όταν πέφτει σκοτάδι κι είν' ο κόσμος βουνό
Μια φωνή απ' το δρόμο ακουμπά ουρανό.
Δεν αντέχει το χώμα, δε χωράει στη γη.
Ένα άστρο στο σύμπαν, λίγο πριν εκραγεί.

Το Παρίσι τις νύχτες ξεψυχά στ' όνομά της.
Ανασαίνει η μόδα στο κρυφό άρωμά της.
Αλκοόλ κι άσπρη σκόνη, εραστές, νταβατζήδες.
Μεθυσμένα μου μάτια με βαριές βλεφαρίδες.

Κι όταν πέφτει σκοτάδι κι είν' ο κόσμος βουνό,
μια φωνή απ' το δρόμο ακουμπά ουρανό.
Δεν αντέχει το χώμα, δε χωράει στη γη.
Ένα άστρο στο σύμπαν, λίγο πριν εκραγεί.

Στον καθρέφτη του χρόνου το δικό της σημάδι
από χείλια βαμμένα με βαθύ κοκκινάδι.
Οι παλιές της αγάπες χτίζουν μέσα το σπίτι,
να φωλιάσει για πάντα η Εντίθ, το σπουργίτι.

Κι όταν πέφτει σκοτάδι κι είν' ο κόσμος βουνό,
μια φωνή απ' το δρόμο ακουμπά ουρανό.
Δεν αντέχει το χώμα, δε χωράει στη γη.
Ένα άστρο στο σύμπαν, λίγο πριν εκραγεί.

Παράμ, παράμ, παράμ... (Θεοδωρίδου)
Παράμ, παράμ, παράμ... (Πιαφ)
Παράμ, παράμ, παράμ... (Πιαφ)

Παράμ, παράμ, παράμ... (Θεοδωρίδου - Πιαφ)
Παράμ, παράμ, παράμ... (Θεοδωρίδου - Πιαφ)

Παράμ, παράμ, παράμ... (Πιαφ)
Παράμ, παράμ, παράμ... (Πιαφ)

Pastaflora said...

"Έλα να ξαναγίνουμε πάλι ανθρώποι,σε αυτή τη χώρα που δε γνωρίζω πια,με αντιμετωπίζει σαν ξένη και κάθε πρωί την κοιτάω με απορία... "

σαν να είσαι μέσα στο μυαλό μου, κοριτσάκι!

Unknown said...

θαυματοποιέ σ'ευχαριστώ-αγόρασα το δίσκο το Σάββατο.Αγαπημένο μου αυτό για τη Σαπφώ Νοταρά.
(Ανάμεσα στα δάχτυλο,κρυμμένο οβολό).Σ'ευχαριστώ πολύ πάντως.
Πασταφλώρα,κι εσύ πολλές φορές με αυτά που γράφεις είσαι στο μυαλό μου!Φιλιά!