κάθομαι με λυγισμένα πόδια, ποιήματα του Ναμπόκωφ και ιδρωμένες παλάμες, ο αέρας δεν πέφτει και οι γνωστοί με κοιτούν συγκαταβατικά, περνούν από μπροστά μου σχολιάζοντας φεγγάρια και δρομολόγια, ένα φεγγάρι πάλι κόκκινο και θυμωμένο να μου κάνει ανάκριση
και εγώ τυλίγομαι με την εσάρπα μου
και κάνω πάλι την αθώα
γυρνώντας δεν καληνυχτίζω κανέναν και μετράω τα σκοτεινά και τα φωτισμένα παράθυρα,θέλω να σκαρφαλώσω στα βράχια όπως τότε που ήμουν 13 αλλά τα βράχια δεν είναι πια τα ίδια
ούτε είμαι κι εγώ
κάθε νύχτα η ίδια διαδρομή προς το σπίτι με το σφίξιμο στο στομάχι και την ψυχή στο στόμα
σκέφτομαι τη Βιρτζίνια Γουλφ με τις πέτρες στις τσέπες να βαδίζει με αστάθεια και να χάνεται,ανεβαίνω τις σκάλες κρατώντας τον τοίχο σιωπηλά
και λέω μέσα μου,πόσα ακόμα σκαλοπάτια
πόσα ακόμα σκαλοπάτια.
No comments:
Post a Comment