τα κύματα σαν εσένα

δέκα βότσαλα κατηφορίζουν στην ακρογιαλιά.
αφρός.
ανοίγω τα μάτια μου με βία. σκιές στους λόφους.
δεν κράτησα ούτε μια φωτογραφία αν θες να ξέρεις.

γνωρίζω λίγα και σκέφτομαι λιγότερα.
μου έκαναν δώρο ένα άρωμα που λέγεται χίλια φιλιά.
κάποιος άλλος έπρεπε να μου δώσει ό,τι δε μου έδωσες εσύ.
ή η ζωή γενικότερα, ή όποιος μου χρωστούσε.

μα δεν θέλω να πορεύομαι με χρέη
φίλων ή εραστών ή του κόσμου.ή ενοχές, ή δανεικά.
ακόμα οι μελανιές έχουν μείνει στο λαιμό μου από εκβιασμούς 
και δεν μαλακώνουν.
και τα δικά μου δάχτυλα κουράστηκαν να σφίγγουν.

τα βράχια πάντα έτσι κι αλλιώς ξέρουν
πως είναι να είσαι δυνατός.
πάνω σου ζουν πεταλίδες,αχινοί, χταπόδια.
τους δίνεις σπίτι και νερό και σου χαρίζουν ρωγμές 
αλάτι στις πληγές, σάλιο.
μα καμιά φορά σε φιλούν.
και εσύ διαλέγεις αυτό που πονάει λιγότερο.
το κόστος του φιλιού προπαντώς.
και το δηλητήριό του
νυν και αεί,μες στη ζωή, όπως έλεγε και ο Γκάτσος.