σπίθα

ακόμα και όταν δεν κάνω λάθη με μαλώνουν.καμιά φορά το να είσαι θύμα εξιλαστήριο γίνεται επάγγελμα,προσφέρεσαι κιόλας χωρίς λόγο για να πάρεις το βάρος των άλλων, λες φταίω εγώ κοιτάξτε με κατηγορήστε με, μη μπαίνετε σε κόπο θα σας γλιτώνω εγώ από τη φθορά κάθε φορά, σηκώνεις το χέρι και λες εγώ, ίσως έτσι να σας κάνω να με αγαπήσετε.
και βέβαια ποτέ δε σε αγαπούν έτσι, μα συνηθίζεις να σηκώνεις εσύ τα βάρη και μπορεί και να τα αγαπάς.
και η σπασμένη φωνή της Βίκυς συμφωνεί, το χω πάρει απόφαση και δεν πάει άλλο, έργο και υπόθεση λάθος μου μεγάλο, και θα δίνω μόνο στο δικό σου πόνο κάτι Κυριακές, για να βρίσκει πρόφαση το δικό σου δράμα όταν θα με θες, μα πως γίνεται να συνηθίζεις τη θυσία που κάνει με το όνομά σου ρίμα, και σκέφτεσαι μα από κάπου πρέπει κι εγω να πιαστώ.
Έστω από δύο σταγόνες αρώματος, την πορτοκαλί φωτιά απέναντι, έστω για δυο σταγόνες αγάπης που δε θα πάει χαμένη, θα πάει και θα βρει τους απελπισμένους και για ένα λεπτό ίσως δουν, ίσως δουν μια δυο σπίθες να ανάβουν στα κρύα τους τα χέρια.