σαν πανδώρα

δεν βραχήκαμε ένα βράδυ στα προάστεια και μετά να ξεσπάσουμε σε γέλια,δεν ξενυχτήσαμε μιλώντας και καπνίζοντας σε ένα πλοίο, δεν θα κάνουμε ταξίδια και δε θα αναρωτηθούμε αν η ζωή μας ήταν καλύτερη χωρίς τον άλλον. δεν θα βαρεθούμε τα απογεύματα και χωρίς να αρθρώσουμε κουβέντα θα κλείσουμε την πόρτα, ίσα ίσα ένας κόμπος κοντά στο λαιμό και ίσως με τον καιρό βρεθεί ο ένας στη σκέψη του άλλου,εκεί που σηκώνεσαι τη νύχτα να πιεις νερό, στο σταμάτημα ενός βήχα, εκεί που πιάνεις κάτι ψηλό από το ράφι ή μετράς τα κέρματά σου θα ακούγεται κάτι σαν τραγούδι του Πιατσόλα και εγώ με τη σειρά μου θα λέω τελικά δεν έγινα σκόνη, γκρίζα λευκή ωχρή πάντα εκεί. Σκόνη όμως.
και γονατισμένη θα συνεχίζει η μέρα και η πίκρα μας,βάζουμε στοίχημα κάθε μέρα μόνο και μόνο για να χάσουμε και να παρηγορηθούμε από αυτό.
και στάθηκα γυμνή μπροστά σου και ευάλωτη μα αυτό δε σημαίνει πως ακόμα δεν μπορώ να σε δαγκώσω χαιδεύοντας σου το χέρι.ακόμα και με την τελευταία σου ασπίδα πεσμένη στο πάτωμα,αν έχεις δύναμη δεν μπορείς να το κρύψεις, και αυτό, αυτό ειναι το δυσκολότερο από όλα.