είναι κρίμα που φυσάει νοτιάς, φέρνει κεφαλαλγίες και κακή διάθεση, την υγρασία της Αθήνας τη σκληρή και αμετάκλητη, που σφίγγει το σαγόνι για να φάει τη γροθιά, το χειρότερο είναι πως την περιμένει και ήδη τη νοσταλγεί πριν καν έρθει..
περπατώ εις τους δρόμους όταν ο λύκος δεν είναι εδώ.αλλά ακόμα κι αν είναι, πως μοιάζει? κι αν είναι πολύχρωμος σαν ζαχαρωτό? Ζεστός σαν λιακάδα? Και το χειρότερο, γεμάτος υποσχέσεις?
Είναι βράδυ και πάλι σαν υπνωτισμένη ακολουθώ τους ίδιους δρόμους. Εκεί που έστριβα τους δρόμους στο χέρι του πατέρα μου στα 11, στο περβάζι που τυλιγόμουν με το παλτό μου στα 19, στο φανάρι που περνούσα στα 25, στους ίδιους δρόμους που τώρα έχουν άλλες βιτρίνες και άλλες υπηρεσίες, που μοιάζουν ευρωπαικοί αλλά δεν είναι, που σαν ερωτευμένοι σου γράφουν μόνο όταν λείπεις και όταν είσαι κοντά τους σε φοβούνται-η βιτρίνα που πάντα κοντοστεκόταν η μάνα μου και τώρα κοντοστέκομαι κι εγώ, δεν θέλω να νοσταλγώ τα περασμένα και είμαι ήδη τα περασμένα.
και τα φώτα αλλού.τα φώτα των ματιών σου αλλού.
No comments:
Post a Comment