μου λείπουν οι βουκαμβίλιες των νησιών και το χρώμα τους,τα πεσμένα τους φύλλα, το πόσο εύθραυστες είναι και πως με μια σκούπα στο χέρι πληρώνεις το κόστος να βλέπεις την ομορφιά τους,τη ζωηράδα τους, το χρώμα τους αυθάδικα στο λευκό και μπλε του Αιγαίου σπάει τα τετράγωνα σπίτια και τα πλακόστρωτα και λέει, στροβιλίσου μαζί μου καθώς πέφτω,ακολούθα με.
και δεν είναι κρύα τα πρωινά φέτος, έχουν μια προσμονή, ο δυνατός αέρας, είμαστε αποκλεισμένοι στα σπίτια μας και βλέπουμε κόσμο ελάχιστο,ταξιδεύουν για μας τα σύννεφα και μας πάνε σε άλλους προορισμούς.
εφιάλτες μου εγώ κρατάω κλαδί ελιάς και λευκό μαντίλι,αρωματισμένο με δάκρυα που κύλησαν και κανα δυο αγάπες που ξεχάστηκαν,σας προσκαλώ για τσάι και ψυχόβγαλμα, θα έχω γλυκίσματα πάνω στο δίσκο και νερό φρέσκο να σας τρατάρω, σας περιμένω με πόρτες ανοιχτές και την καρδιά μου στο πηγάδι όπως λέει το τραγούδι, ελάτε ξανά για νυχτέρια.
No comments:
Post a Comment