η ζέστη είναι που τα αλλάζει όλα τριγύρω σου,η γλυκιά νύστα και το μούδιασμα στα μάτια που κάνουν κηλίδες λευκές στον τοίχο και πετάνε κόκκινες φλόγες και δακρύζουν τα μάτια σου και λες να το μοιραζόμουν μα από την άλλη μερικά πράγματα πρέπει να τα κρατάς για σένα ακόμα και την αγάπη σου, ακόμα και τα κρίματά σου.
όπως σε εκείνη την ταινία του Κάπρα που ο άγγελος παίρνει τον Τζίμυ Στιούαρτ να ζεστάνει τα ρούχα του στη φωτιά μετά από το πέσιμο στο ποτάμι,θυμάσαι?
κι ας μη θυμάσαι..
να σε ζεσταίνω και να σε μεθάω σαν κονιάκ και να είμαι τόσο θελκτική σε κρυστάλλινα ποτήρια.Να βγαίνω με αναίδεια σαν φλόγα και να σφυρίζω σαν τσαγιέρα,να γλείφω τους τοίχους σαν φωτιά να έρχονται κοντά μου τα παιδιά και όσοι έχουν σφυγμό να τους αγκαλιάζω.
να φέγγω σε μοναχικούς διαβάτες και να βλέπουν το φως και να συνεχίζουν το δρόμο τους με νέο ζήλο, πυγολαμπίδα και λάμπα θυέλλης για τους ξενιτεμένους και η φωτιά στους βωμούς που δε σβήνει σαν τη λύπη,σαν τη λύπη και σαν την αθανασία.
No comments:
Post a Comment