Προδοθήκαμε πάθαμε ανόσια.(Εντελώς άσχετο με την περίσταση.Απλά το άκουγα πριν λίγο.)
Αν έβαζα τα κλάματα,όλα θα ήταν πιο εύκολα.Να λιώσω στο δάκρυ ρε παιδί μου.Να τελειώσω το γκουμουτσέ πακέτο χαρτομάντιλα,να φάω δυο κουτιά σοκολατάκια,να ακούσω κανα κοψοφλέβικο,να δω καμιά γκομενίστικη ταινία και να πω,παρακάτω.
Αλλά που,μιλάμε για μένα,έτσι;Δηλαδή για μια καθαρόαιμη τρελή.Που πάνω από όλα την πειράζει το ανικανοποίητο.Τίποτα πιο συγκεκριμένο.Το ανικανοποίητο.
Να μη σε χωράει το πετσί σου.Να θες να σαι αλλού και όταν πας αλλού,να θες να ξαναγυρίσεις εκεί που ήσουν πριν.
Να σου κάνουν φιλοφρονήσεις και εσύ να σηκώνεις το φρύδι.
Η χρειάζομαι ψυχίατρο,ή ένα γερό χέρι ξύλο.
Σήμερα είμαι δυσλεξική.Δεν μπορώ να εκφραστώ με τίποτα.
Τα μεγάλα γεγονότα δεν με επηρρεάζουν,αλλά μπορώ να γίνω έξαλλη με τα μικρά.Τα ευτελή.Τα άνευ σημασίας.
Ωραιότατα μου το χε πει ένας συγγραφέας και δεν το πίστεψα εγκαίρως.
Αυτός που γράφει έχει σαφώς μεγαλύτερο πρόβλημα από αυτόν που δε γράφει.
Και δεν τον πίστεψα η αφελέστατη...