ήθελα να γράψω πολλά.Και τελικά δεν έγραψα τίποτα.Συνήθως έτσι γίνεται.
Σημειώνω σε κομμάτια χαρτιού και χαρτοπετσέτες.Βάφω και ξεβάφω τα νύχια μου.Κερασί και μαύρη ζάχαρη.
Ακούω ξανά και ξανά τα ίδια τραγούδια.Πολύχρωμες ουτοπίες στα κανάλια.Σαν ηρεμιστικό στην αρχή και σαν διεγερτικό μετά.
Η Τίνκερμπελ κοιμάται πάνω σε ένα φύλλο σφενταμιάς και ξέχασε να πετάει.
Βλέπω ταινίες αργά το βράδυ.Ανθισμένες μανόλιες,ημερολόγια καταστρώματος,b movies,με χαρτομάντιλα στο χέρι,στηριγμένη στον αγκώνα μου,σερβίρω γλυκό του κουταλιού που δεν ξέρω τι ειναι γιατί δεν μου αρέσει σε πελάτες και ποτίζω τα φυτά μου,λευκά με λουλάκι,μακάρι να έπαιζα λίγο με σαπουνόφουσκες,μακάρι κάθε μέρα οι δρόμοι να ήταν στρωμένοι με εκατόφυλλα αλλά ευτυχώς,δεν είναι γιατί θα τα πατούσαν-όπως πάντα,οι βέβηλοι.