Ανυπομονώ να φύγουν όλοι-να πάνε σπίτια τους.Βαρέθηκα να αποκοιμιέμαι κάθε ξημέρωμα με τις μουσικές των μπαρ.Να σιδερώνω και να απλώνω μέσα στον ήλιο και να λέω τα ίδια και τα ίδια στο τηλέφωνο.
Θέλω επιτέλους να δω λίγο τη μαμά μου που δουλεύει γύρω στις 12 με 13 ώρες τη μέρα και να κάτσουμε να τα πούμε όπως κάναμε.Να διαβάσω ένα ρημαδοβιβλίο.Να κάνω μπάνιο χωρίς συνωστισμό.
οταν ο κόσμος φεύγει η Ε.κι εγώ καθόμαστε στην παραλία αργά το απόγευμα και κοιτάμε.Χωρίς να μιλάμε ιδιαίτερα-ξαφνικά όλοι γίνονται πιο βουβοί.
Κουραστήκαμε να είμαστε επικοινωνιακοί για 2 μήνες.
Οι περισσότεροι επισκέπτες ίσως και να νομίζουν πως υπάρχουμε μόνο το καλοκαίρι-τα νησιά το χειμώνα ξεχνιούνται.Ελάχιστα δρομολόγια,απαγορευτικά,ένας αγροτικός γιατρός για όλους,εφημερίδες που δε φτάνουν,αλλά και να φτάσουν,δεν τις διαβάζει κανείς,γιατί να διαβάσει για τον έξω κόσμο όταν είσαι αποκομμένος με μόνο θάλασσα γύρω γύρω;
Δεν υπάρχουμε μόνο το καλοκαίρι-και ο χειμώνας εδώ δεν είναι ειδυλλιακός-εγώ έχω δει λίγα,αφού τον Οκτώβρη συνήθως φέυγω.
Αλλά το καλοκαίρι βγάζουμε το ψωμί μας,σερβίροντας σας σφηνάκια τεκίλας και καθαρίζοντας τα δωμάτιά σας.Χτυπώντας τα ψώνια σας στην ταμειακή μηχανή.Βγάζοντας τα εισητήριά σας για τα καράβια.
Και με την αλλαγή της ώρας,ξαναγινόμαστε αόρατοι,και μπάινουμε στη χειμερία μας νάρκη.
Μετράμε τα ασπρόρουχα,τα κουτάλια και τα σταχτοδοχεία των δωματίων.Μερικοί κλέβουν,άλλοι κάνουν ζημιές.Πρέπει να ξέρουμε τι μας λείπει,τι θα χρειαστεί να αγορασουμε.
καθαρίζουμε διεξοδικά.Τα βάζουμε όλα σε στοίβες με προσοχή.
Τα βράδια μαζευόμαστε νωρίς.Πίνουμε τσάι και βλέπουμε τα καινούρια σίριαλ της τηλεόρασης-κάνουμε μια βόλτα στην Αθήνα για καινούρια ρούχα.
Ξυπνάμε πριν το Πάσχα-η υγρασία καταστρέφει πατζούρια,κουφώματα και πόρτες.Τα βάφουμε.Βάφουμε τους τοίχους.Πρέπει να μαστε ξανά έτοιμοι,και στρέφουμε το κεφάλι προς τον ήλιο σαν ηλιοτρόπια,ρουφάμε σαν τα λουλούδια ξανά ζωή.
Για να ξαναρχίσει πάλι ο κύκλος της ζωής..
Και έτσι ζούμε,βγάζουμε το ψωμί μας.Εμείς οι αόρατοι άνθρωποι.