Πως να πιστέψω πως δεν έχει αλλάξει τίποτα;Έτσι όπως εμφανίζεσαι,μεσάνυχτα,να κάνει κρύο και να χιονίζει και εσύ στην άλλη άκρη του ακουστικού να επιμένεις.
Σε έχω στα όνειρα μου λες.Είναι έξι ώρα το απόγευμα και σε έχω στα όνειρα,ολόκληρη,ψυχή και σώμα.Με τις Πλειάδες στο δέρμα σου.Μην έρθεις για μένα,έλα για τις σιωπηλές βιβλιοθήκες,την άνοιξη,τον οργασμό της φύσης,τα ταξίδια στο Κέηπ.Θα λιώνει το χιόνι σαν εσένα.
Δεν είμαι ο ίδιος λες.4 χρόνια.Ανακάλυψες τον Όσκαρ Ουάιλντ.Ανακάλυψες τους φόβους μου.Χαρούμενος,μου εξηγείς προχωρημένα μαθηματικά,μπερδεύεις ακκόρντα,λέξεις,φράσεις.
Κι εγώ σε άλλο σύμπαν.Με στάχτες παντού.Ίσως και στα μάτια.Και δακρύζουν.
Άλλοι θυμούνται το 1968.Αφιερώματα,επίκαιρα,φωτογραφίες.Βγαίνει το Atonement στο σινεμά.Βλέπω τον Ίαν ΜακΓιούαν στη βιβλιοθήκη πάνω απ'τη λίμνη,με τα στρογγυλά γυαλιά του.Δεν με αφήνει και μένα η περηφάνια.Ανήσυχες νύχτες,στιγμιαίος καφές,μικροί θάνατοι.
Δεν είναι πια ο κόσμος μου χρωματιστός.
2 comments:
einai mia mathitria pou milaei akatasxetaspoudaies lexeis alampournejikes,sunexeia mia allli simfonontas kounaei to kefali,to kounaei to kounaei,kounao ki ego to kefali mou na lithoun ta magia,epitithemai,kai ksanagirnao se ena eauto pou xano..mesa se ena eauto pou kerdizo,kai pali apo tin arxi..den katalavaino pou telika empleksa,sto kato kato an to do etsi,tha argiso na valo ta klammata san xazo koritsaki sto telos tis nixtas..xairetismous stin xara!
η χαρά,δεν ξέρω αν μένει πια εδώ.
Post a Comment