χωρίς ανάσα

ο ήλιος με θαμπώνει .σα να βλέπω άστρα μέρα μεσημέρι .βλέπω τα νερά, τα παιδιά που παίζουν, τα πολυτελή κότερα να βαριούνται στα ανοιχτά, πιάτα με φρέσκο ψάρι για χατήρι των πρωτευουσιάνων, και τα κοιτάζω σα να ναι για πρώτη φορά, σα να μην έχω περάσει όλη μου τη ζωή εδώ, μέσα στα χώματα και την άμμο.

δεν ξέρω πως περνάνε οι νύχτες μου. ίσως κάπου να αναβοσβήνει μια τηλεόραση. ίσως κάπου να τσουγκρίζουν ποτήρια, θανατηφόρα δηλητήρια, το κόκκινο φόρεμα στην ντουλάπα όπως πάντα, πετάω από δω και από κει, δείξε μας πως φουμάρουν οι μάγκες, δε μου πάει που είναι όλοι χαμογελαστοί, ίσως και να ξέρουν καλύτερα βέβαια, νιφάδες με βρώμη για μεσημεριανό, δεν έχω γονείς, δεν έχω παρελθόν, περπατάω στην άμμο, δυο παρατημένες βάρκες, κατεβάζω το γείσο του καπέλου για να μη βλέπουν το πρόσωπό μου, τα μικρά αστράκια στα μάτια μου, δεν θέλω να ξέρουν, θέλω να το ξέρω μόνο εγώ και κανένας άλλος.

στα έρημα σοκάκια

ερημωμένα λούνα παρκ μέσα στη ζέστη

μετά τη λαική αγορά καταβρέχουν τους δρόμους

-δεν κρατά πολύ, αμέσως στεγνώνει, λύτρωση καμιά-

πεταμένα ρούχα στο πίσω κάθισμα

δυο τρία κραγιόν στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου

έλιωσαν,

το νερό χλιαρό στα χείλη.

Έρημα τα καρνάγια, μαύρα βότσαλα, ψάρια νεκρά.

θα θελα να κάνει κρύο, μάλλον, να τυλίγομαι σε χοντρές ζακέτες,να βάζω τα χέρια μου στις τσέπες του παλτού

να πειράζω τα φαγωμένα μου νύχια.

αντί για αυτό ένα ακόμα νυσταλέο μεσημέρι, κολλημένο από τον ιδρώτα,

σαν τόσα άλλα.

Δεν σκίζουμε το πέλαγος μα τις καρδιές μας.

Ατέλειωτα τσιγάρα στο κατάστρωμα φυλλάδες στα τραπεζάκια

κρύβω τα μάτια μου.

Κρύβομαι στις σκάλες, ψάχνω με το βλέμμα για δελφίνια, μαλλον έφυγαν κι αυτά.

στα λιμάνια λαικά τραγούδια, κάτι σκύλοι απορημένοι στο περίπτερο.

Κουρασμένες πέτρες, κουρασμένα χέρια.

Στον πάγκο της κουζίνας δυο άγουρα βερύκοκα μου ψιθυρίζουν

καλωσόρισες.

εικόνες

Κουράστηκα να ψάχνω για εικόνες
δώστε μου λευκά πλαίσια
να τοποθετήσω το σώμα μου, τα χέρια μου, τα ρίγη μου.
να ξεχειλίσουν οι κορνίζες απ΄το αίμα μου
τα μαύρα μανιτάρια στην καρδιά μου
οι νεκρές φύσεις στο βλέμμα μου.
να κοιμηθώ μια βραδιά
σα να 'μαι ορφανή, υγρή, μόνη στον κόσμο
κανένας να μη νοιάζεται
και η αγκαλιά αδειανή από λουλούδια και υποσχέσεις.
στους δρόμους ενός κέντρου
διαλύομαι σαν ατμός
στα χέρια των αγνώστων.

στα νεκρά μου δάχτυλα

καθρεφτίζεται η μεσόγειος
οι ρυτίδες της μάνας μου γύρω από το στόμα
λαμποκοπάνε τα πρωινά
οι νύχτες γλιστράνε σαν πρωινές δροσοσταλίδες.
Τις μέρες μου
καίγεται η άσφαλτος
τα ρούχα μου σε σωρούς στο πάτωμα
κρεμ, γαλάζια, ροζ και λευκά πέταλα
κάθε ρούχο και μια πόλη, μια μυρωδιά, ένα αγχωμένο τσιγάρο στα ανοιχτά.
Δε μου φτάνει το νερό.
Διψάω, αυτές οι κοκκινίλες στο λάρυγγα
δεν προκλήθηκαν από χέρια, όνειρα, χαμογελαστά πρόσωπα.
Μόνο η αίσθηση του πνιγμού
δυο τρεις ανάσες έξω απ' το Μακρονήσι,
την ώρα που κοιμόταν το παιδί στο πίσω κάθισμα
μια γεύση μούχλας μέσα στο στόμα μου
και ο καιρός να περνάει, αγέρωχος, σα βοριάς, σα να κοιμούνται πια όλοι οι θεοί.
και γεννιόμουν,
γεννιόμουν μέσα σε καμπίνες και διαδρόμους
σε βρώμικα ποτήρια του καφέ και λεκιασμένα στρώματα,
γεννιόμουν σε στεγνωμένα χείλη και ροζιασμένα χέρια.
και πονούσε η ανάσα,
πονούσε το βλέμμα, το δάκρυ που δε βγήκε,
ο λυγμός που κατέβηκε στο λαιμό ξανά.
Δεν κοιμόμουν.
Και όταν τα βλέφαρά μου έκλειναν, έβλεπαν το θάνατο.
αγέρωχο σαν το βοριά, να προχωράει στο θρίαμβό του.

Jackie Collins...

i fuckin' worship you man!

και εκείνες τις μέρες

έμοιαζαν με κοχύλι, με εσωτερικό κοχυλιού, λαμπερό και αλμυρό, και η ζέστη κυριαρχούσε στο εσωτερικό του σώματός μου, και ανέβαινε η θερμοκρασία στο εσωτερικό των μηρών μου,

τραπεζάκια έξω που λέει και ο Σαββόπουλος, χαμηλώνω τα οδοφράγματά μου τις άμυνές μου, οι νύχτες έχουν μια γεύση σαν από σύκο, γινωμένο αυγουστιάτικο, black eyed dog, flower prints και gingham, μια γρατζουνιά ενθύμιο από τα βράχια, ο ίλιγγος στα μάτια μου, city sickness, δεν ξέρω πια τι μου θυμίζω, ένα όνειρο ίσως, μακρινό σχεδόν ξεχασμένο, κρύβομαι κάτω από τα σεντόνια μου και τα σημειώματα κάποιας εποχής, και ίσως να μοιάζω κι εγω σαν κοχύλι, ξεχασμένο στην άμμο, να περιμένω να με μαζέψουν τα παιδιά.

and the lovely heat

θέλω μια βόλτα στη θάλασσα

να νιώσω τις κρύες σταγόνες να κυλάνε πάνω μου

η αρμύρα στα μαλλιά μου να με μεθάει

με τα πράσινα νερά να με καλούν

ο βυθός, ο βυθός και οι σπηλιές

να σπάει σαν κρύσταλλο η ομορφιά

και μέσα μου να ξαναγεννιέται

δυο ψάρια κοντά στους μηρούς μου

και αυτή η θάλασσα της Μεσογείου μήτρα

anchorage

and in time
δεν ξέρω αν βρήκες καταφύγιο σε εκείνο το μέρος που έλεγαν Ανκορατζ
μπορεί και να ταν κοντά στη θάλασσα
γεμάτο από θαλάσσιες ανεμώνες
σε δέκα πυθμένες δίπλα σε αραχνιασμένες μάγισσες
ήρθαν και έφυγαν σαν ταμπάκο στα δόντια των προφητών
οι μοίρες
κοιμόμουν ξυπνούσα και ήταν τα ίδια όλα
χρώματα ψυχές καρποί
η σάπια ψυχή της Περσεφόνης
κοιμάται σε σιδερένια κρεβάτια
λυγίζει τα γυάλινά της δάχτυλα
καλεί τις μέλισσες να έρθουν πιο κοντά
να φτιάξουν αλησμόνητες κερήθρες
δεν ξέρω πια αν μου μοιάζω .
Κοιμόμουν ξυπνούσα
ο ίδιος θόλος στην οροφή
το γάλα στις χούφτες σου
αυτά τα φθαρμένα κρίνα στα μαλλιά σου.

οι λευκές μου νύχτες

οι λευκές μου νύχτες σαν τον Αρχάγγελο στη Σιβηρία

ήμασταν πολύ νέοι της έλεγε δε θα μπορούσαμε να τα καταφέρουμε

μια μπεζ γυναίκα

δέρμα, χείλη, μάτια

ίσως παλιά να 'ταν ηθοποιός, ίσως και όχι,

ξεχώριζαν τα χέρια της είχε αίμα στα νύχια

στη φαντασία της ξέσκιζε τις σάρκες του

τα αμέτρητά της θέλω

εκείνο το λευκό φουστάνι για να κάνει βόλτα στην προκυμαία

τα μακριά μαλλιά που είχε κάποτε

τα ροζ της μάγουλα

τις νύχτες ζεσταίνεται από αδέσποτες καρδιές.

Δεν ξέρει αν έχει αγαπήσει.

Είδε κάτι λουλούδια μια φορά, σε ένα μέρος άγονο

ίσως και αυτό να είναι ευτυχία σκέφτηκε

να υπάρχεις σε ακατάλληλες συνθήκες, να ριζώνεις

υπάρχει σαν την αλμύρα, στέκεται.

Τις νύχτες ζεσταίνει ανάμεσα στα πόδια της ένα περίστροφο.

και οι μέρες στην αθήνα

καμιά φορά είναι γκρίζες καμιά φορά είναι ηλιόλουστες, ντύνομαι ακατάλληλα τις περισσότερες φορές, αυτοκίνητα που περνούν, Χατζιδάκης και το Καταραμένο Φίδι, ακούσατε ακούσατε, βαρέθηκα να μην έχω έμπνευση, βαρέθηκα να είμαι μούσα, σαμπουάν μέντας και καφές τα πρωινά, μου αρέσει αυτό το κρύο νερό, τραγούδια παλιά του Τσιτσάνη, όλοι οι πόροι του σώματός μου είναι ζωντανοί, σε ψάχνω.

Τα φορέματά μου στη ντουλάπα, θέλω να τα φορέσω και να στροβιλιστώ ακούγοντας Σοστακόβιτς και Ραβέλ, και κάτι παλιά τραγούδια του Σουγιούλ, και κάτι παλιά της Βέμπο, αυτή η φωνή η τόσο όμορφη που δεν ξέρεις καν αν υπήρξε στα αλήθεια, και να κοιτάς τα άσπρα μου μαλλιά και να σου λέω, έτσι είναι, δεν πειράζει .

περνάει ο καιρός

και γύρω μου βλέπω χρώματα, και λευκά φορέματα και πλακόστρωτα, έχω μια σιωπή, είμαι θύτης ή θύμα, σουρουπώνει στην καρδιά μας, το κρεβάτι μου είναι καράβι, αρχίζουν τα γυμνά μπράτσα και οι απάνθρωπες ζέστες, δεν ξέρω τι να κάνω πρώτα, μια ζαλάδα στην εξώπορτα, θυμάμαι κάτι λόγια, κάτι χειρονομίες, τα νευρικά μου όνειρα το νευρικό μου σώμα, είχαν έρθει κάποτε κάτι απογεύματα, καθαρίζω σιωπηλά το πρόσωπό μου, κοιτάζω τα χέρια μου σαν ξένα, δεν ξέρω αν τρομάζω στη σιωπή, το ζεστό μου γάλα το βράδυ και τα υγρά μου σεντόνια, οι υγρές μου μέρες πάνω στο δέρμα μου,το κρεβάτι μου καράβι.

μάης

" και ήταν του Μάη το πρόσωπο,

το σκίρτημα του κάμπου "

Πάντα όταν έρχεται ο Μάης, θυμάμαι το Φελλίνι μαζί με τη Τζουλιέτα Μασίνα...

μέσα στη ζέστη των σφαγείων

ο βαρύς χειμώνας της καρδιάς μου

ήταν ένας άντρας στα σφαγεία έλεγαν παλιά ,

εκεί στο δρόμο

τον έβλεπαν οι σεληνιασμένες

δεν έμαθα ποτέ αν ήταν αλήθεια

ανατριχίλα μέσα στις κουβέρτες μου

η ξαφνική ματιά μέσα στον καθρέφτη, ώρα μία και μισή

δεν έχω λόγια, έχω μόνο αναπνοές

να γείρω τα κουρασμένα μου βλέφαρα

άνθρωποι στο καράβι που κάνουν πως δεν με ξέρουν

δυο λεκέδες στο μπεζ μου φόρεμα

γύρω μου βλέπω κόκκινες, κατακόκκινες νύχτες .

my lament

i have the mean reds

η γλυκιά ζωή σαν σαντιγύ στο στόμα

με πιάνει ένα παράπονο

τι να απέγινε εκείνο το παιδί με τα γλυκά καστανά μάτια

που πάει ο έρωτας όταν φεύγει

είμαι το δικό σου παιδί

ζούσα μοναχός χωρίς αγάπη-πασχαλιές μέσα από τη νεκρή γη

και αναβλύζω από μέσα σου

αυτό το ρίγος από τα ακροδάχτυλά σου

το ροζ ηλιοβασίλεμα του κόλπου, τα γαλαζοπράσινα νερά

η αλμύρα μου, η δική μου αλμύρα

ξεχειλίζει από τις φλέβες μου και γυρνάει σε σενα

σκέψεις σε γκρίζο

γκρίζος θαλασσινός αφρός, ελαφρύ κοκκίνισμα στα μάγουλα, and all that jazz, κάτι μικρές κουβέντες με φίλους, ειρωνικά βλέμματα που προσπερνάω, κουτσομπολιά, είναι καλύτερα από το να φυσάει κόκκινο χώμα, ίσως και να είναι δεν ξέρω, στέλνω ένα φιλί στην Αθήνα, η καρώ μου κουβέρτα, έχω ορθάνοιχτα μάτια, από μέρος σε μέρος, ο Τζόνυ Κας τραγουδάει στους βαρυποινίτες, ή γίνεσαι σκληρός ή πεθαίνεις, πόσο δύσκολο μου φαίνεται.

Δεν ξέρω να αποχαιρετώ, είμαι στάσιμη στο χρόνο, με πνίγει αυτή η απόσταση, με ζαλίζει αυτό που νιώθω, αλήθεια, πάντα ήμουν η δυνατή, πάντα, κρατιέμαι από την άκρη του κρεβατιού και νιώθω πως πεθαίνω, λίγο λίγο πως πεθαίνω.

on the brink

βρώμικες μπάρες, έντονα αρώματα, θλιμμένες φέτες λεμόνι, γυρίζω με τα πόδια, μαύρα νερά, ξέχασαν να ανάψουν τα φώτα, φέρτε μου λίγο καθαρό αέρα, nebraska, my name is joe roberts i work for the state, χαράζω με το πόδι μου γραμμές στο πάτωμα, τα χειρόγραφα του Χειμωνά στο κρεβάτι, επτά επί Θήβας.

Φέτος δεν είδα καμιά πεταλούδα, τα μαλλιά μου μπλέκονται, η μπλε ώρα, είναι άλλα τα νερά, μπορούν να τρελάνουν άνθρωπο λένε, ορκίζεσαι σαν στα νερά της Στυγός, κουμπώνω το πάνω κουμπί της μπλούζας μου, μου αρέσουν τα χάπι έντ αλήθεια, και οι καραμέλες βουτύρου, και οι βόλτες με το αυτοκίνητο στην επαρχία, κουμπώνω το πάνω κουμπί και βγαίνω.

Μεγάλη Παρασκευή. Για άλλη μια χρονιά, δεν θα τη ζήσεις.

σιωπηλή ένταση

Γκρίζα νερά και γκρίζες ημέρες, εγώ μια παραφωνία στα πολύχρωμά μου ρούχα, ποιο κακό θα συμβεί απόψε;

Και γυρνάνε οι ιστοί από τις αράχνες και τα αστέρια στον ουρανό και γυρνάνε και οι σκέψεις μου, μισή εδώ μισή αλλού, προσπαθώ να καθρεφτιστώ στα νερά και αντανάκλαση πουθενά.

Κακή τηλεόραση και μούχλα, εγκατάλειψη, το μέρος που μεγάλωσα γκρεμίστηκε, πάνε οι παλιές μου κρυψώνες και ιδρώτας της εφηβείας μου,ο καπνός του τσιγάρου μου και οι στίχοι με το κραγιόν στον καθρέφτη, τώρα όλα είναι και μυρίζουν σκόνη.

Ψεκάζω λίγη κολώνια στην άκρη του παπλώματος, πατρίδα μου είναι οι μυρωδιές ,άνθρωποι που γνώρισα κάπου, σε ένα τραίνο σε ένα πλοίο, που μοιραστήκαμε έναν καφέ και δυο τσιγάρα στα καταστρώματα, badlands, ο άνεμος στο πρόσωπό μου.

Κολλάω, κολλάω ολόκληρη, και περιμένω το κακό.



"Μαύρα είναι τα άλογα

Τα πέταλά είναι μαύρα

πάνω στις σκούρες κάπες γυαλοκοπούν

λεκέδες από μελάνι και κερί.

Τα κρανία τους είναι από μολύβι

γι' αυτό και δεν θρηνούν

με τα λουστρινένιες δερμάτινες ψυχές τους

κατηφορίζουν στο στενό "

Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα

πλακόστρωτα

αυτά τα έρημα σπίτια στα νησιά

δεν βλέπω κατοίκους με παρακολουθούν πίσω από σφαλισμένα παράθυρα

πως αλλάζω πως χτενίζω τα μαλλιά μου

η βρώμικη παραλία με τις μαύρες σακούλες

τα έφηβα κορμιά των ιστιοπλόων στο κόκκινο νερό

η σκόνη του δρόμου στα μαλλιά μου

αγριομολόχες

μια θάλασσα μικρή είναι το καλοκαίρι μου

νεκρά έντομα

η θεά Άρτεμις στην αγχόνη δυο φουσκάλες στους αντίχειρές μου

τα νερά του Αχέροντα ανάμεσα στα πόδια μου

οι αράχνες πλέκουν ιστούς στα βλέφαρά μου

εγκατάλειψη

ο Πρόσπερο σε μια βάρκα- famous blue raincoat

δεν ήταν εκείνο για τη Νίκο, was torn at the shoulder

πουλόβερ fair isle για το βράδυ

πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό

απελπισία

το μαρτύριο του Ταντάλου

όλη η σκόνη του κόσμου στους ώμους μου

sweet bird of youth

παλιά εγώ και η Κ. γράφαμε κάρτες. Αγόραζε από μουσεία, αγόραζα από το ταχυδρομείο, και γράφαμε εκατοντάδες γράμματα. Ήταν τότε που καθόμασταν στην κουζίνα και λέγαμε χαζομάρες μέχρι ξημερώματα, και γράφαμε λατινικά τσιτάτα στα παράθυρά μας. Ήταν τότε που τα μάτια μας ήταν ορθάνοιχτα και θαυμάζαμε τον κόσμο. Και μου έστελνε κάρτες με πίνακες του Βεττριάνο και του Ώμπρευ Μπηρντσλευ. Και εγώ φυσούσα τον καπνό και κρατούσα το σπίρτο ένα δευτερόλεπτο πάνω από το μολύβι των ματιών μου για να λιώσει.

και πέρασαν τα χρόνια και μου λείπουν οι κάρτες, και αυτές που έπαιρνα με 10 πένες και εκείνες που μου έστελνε η Κ. Κανένας δε γράφει πια κάρτες, postcards from the edge που έλεγε και η ταινία, και αντί να έχω τα μάτια ορθάνοιχτα σηκώνω τους ώμους, και οι εποχές περνάνε χωρίς υγρά βλέμματα και πρησμένα χείλη.

Και μου λείπουν οι κακοφτιαγμένοι καφέδες και η αφέλειά μου.

Και τα πρωινά που περίμενα κάτι συναρπαστικό, και ίσω περίμενε και στην επόμενη γωνία, και ενθουσιαζόμουν με ο,τιδήποτε νέο μάθαινα.

Τώρα φοβάμαι τις αλλαγές, το δέρμα μου και το κάθε νεύρο του αντιδρά στην παραμικρή αλλαγή και το σώμα μου εκδικείται το παραμικρό. Και λείπω από τη σκηνή, τραυλίζω μισόλογα και προτιμώ τη σιωπή.

Μου λείπουν οι κάρτες, μου λείπει η αίσθηση του κρύου νερού στα βότσαλα, μου λένε πως δεν έχω αλλάξει και δεν πιστεύω πολλά πράγματα πια.

παράξενο να σου λείπει η αφέλειά σου...

oh,the days!

μισοπιωμένοι καφέδες στα τραπέζια , ανοιγμένα βιβλία στο πάτωμα ,κάτι αποσκευές μισοάδειες και άλλες μισογεμάτες ,χαίρομαι που φύσηξε βοριάς ," για ένα φιλότιμο" του Ιωάννου σε ένα σκαλοπάτι κάπου στα Πατήσια και κρυώνω, δεν έχω δίκιο να ανησυχώ, δυο γαλάζιες κηλίδες στα μάτια μου.

Εντίθ Πιαφ με συννεφιά στον Πλαταμώνα, Τζόνυ Κας στα Τέμπη, Jackson, Folsom Prison Blues, τα πιασμένα μου γόνατα και το σημάδι στη λεκάνη μου, τα εξουθενωμένα μου νεύρα και το τρέμουλο των ποδιών μου, Charade μισοτελειωμένο, δεν έχω δει ποτέ μύρτιλλα, τη χρώμα να 'χουν άραγε, ρούχα μουλιάζουν στη μπανιέρα, κόκκινες κηλίδες στα χέρια μου, τρομάζω τα βράδια με τη φωνή σου, αυτή η μυρωδιά της κανέλλας στο μαξιλάρι σου και ο τρόπος που γύριζες τις σελίδες, αυτές οι κόκκινες κηλίδες στα χερια μου και τα ψέματα που δε λέω, ο επιθανάτιος ρόγχος μου τέσσερα ξημερώματα στη σειρά, τρομάζω στο βοριά.

Αυτή η υγρασία...

Με παραλύει αυτός ο καιρός,νιώθω νυσταγμένη,περιμένω να έρθει κάτι και δεν έρχεται ποτέ ,αυτή η άνοιξη είναι σα να κοιμάται βαριά ακόμα, είμαι κουραστική, άπληστη, νευρωτική, από τις λίγες φορές που δεν έχω κάτι να πω.
Έχω τη διάθεση να φωνάξω σταματήστε, δεν αντέχω άλλο, και έρχεται ένας βαρύς ήλιος, κάθομαι ώρες σιωπηλή και μελετάω βιβλία χιλιομελετημένα, όταν χαίρομαι νιώθω σαν βαμπίρ, η αυγή είναι η μόνη ώρα που με μαλακώνει .
Και δεν σε νιώθω. Ακούω να κάνουν σχέδια κι εγώ περιμένω ταχυδρομεία που δεν έρχονται και παλιότερες εποχές.
Ούτε η θάλασσα σώζει, δε μοιάζει με εκείνη των παιδικών μου χρόνων, με εκνευρίζει η ραθυμία, οι ήχοι ξένοι στα αυτιά μου, και αυτή η υγρασία λίγο λίγο με σκοτώνει.

beside the seaside

νιώθω πως θα έρθουν σιγά σιγά οι μεγάλες ζέστες

θέλω να νιώσω μια θέρμη στα γόνατά μου

αυτό το τσιμέντο με πληγώνει στα κέντρα των πόλεων

δεν έχω λέξεις, προτάσεις, εκφράσεις .

Θέλω να βλέπω ροζ χρώματα και γυμνά μπράτσα

νεράιδες στα φύλλα της καρυδιάς, λουλούδια οπιούχα και καρώ τραπεζομάντιλα

οι καθρέφτες μου λένε ψέματα .

τηλεοράσεις παίζουν στο λυκόφως των διαμερισμάτων

τεχνικολόρ όνειρα ξυπνούν τα ένστικτα της επιβίωσης

Fasten your seatbelts

it's going

to be

a bumpy

night

-πως μου άρεσε που ήσουν τόσο όμορφη και ταυτόχρονα τόσο τρομακτική-

shampoo suicide

στροβιλίζομαι σε καρώ φουστάνια και μαύρα πέταλα λουλουδιών
η μνήμη μου σε χαρτόκουτα κλειστά
σκόνη πάνω στα ράφια δυο τρεις σκηνές ταινίας
τα ταγκισμένα μου αρώματα τα κρύα μου χέρια
πέρασε ο χειμώνας δεν καταλαβαίνω τη μνήμη μου.
Χάνεσαι και εμφανίζεσαι.
Αυτό το μαύρο βελούδο των ταξιδιών σου
τα νευρικά σου δάχτυλα
το σημάδι από το τσίμπημα της μέλισσας τα αλκοολικά φιλιά σου
η πιπερόριζα που φύτρωνε στην αυλή σου η παιδική σου κουβέρτα.
Χάνεσαι και εμφανίζεσαι.
Με ανοίγεις σαν το κουτί της Πανδώρας κι εγώ,
ναρκωμένη, ξαναγυρνώ σε σένα.

dreams in polka dots

hush darling, you're a big girl now...

sea shells

Σήμερα

πέταξα όλα τα κοχύλια που είχα μαζέψει εκείνα τα κόκκινα απογεύματα

τα έριξα πίσω από τον ώμο μου κοιτώντας την ανατολή

ένας γλάρος στην προκυμαία αγνάντευε τη θάλασσα - εδώ , σκέφτηκα, ποτέ δεν κάνουν στάση τα αποδημητικά πουλιά

στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα σκορπίστηκα

θέλω τα όστρακα να αποκτήσουν ξανά ζωή

μέσα στη δαντέλα και τα θαλασσινά στενά

να βρουν αναποδογυρισμένες βάρκες

μηνύματα σε μπουκάλια

το νησί του Πρόσπερο

σκελετούς από καράβια με μαργαριταρένια δόντια

ντουβάρια από παλιά σπίτια αποικίες ψυχών

όλα τα γυαλιά από τα σπασμένα μπουκάλια κάθε μεθυσμένου αγοριού

και τους αφρούς από στόματα λυσσασμένων σκυλιών

σιωπή

αυτή η σιωπή των κυριακάτικων πρωινών..

σχεδόν ακούω τα μπουμπούκια να σκάνε από το χώμα

και ο υπόκωφος αυτός ήχος

κάνει την ψυχή μου να φουσκώνει σα μπαλόνι από την ομορφιά

είμαι ένα τραίνο χωρίς σταματημό.

περνάω από λίμνες με υπόγειους κατοίκους

χαιδεύω τις ράγες

μεταφέρω τα αγέννητα παιδιά μου στον Αχέροντα.

οι σταθμοί το μαρτύριο του Ταντάλου.

σκελετωμένοι εργάτες

τρέφουν με κάρβουνα τη μήτρα μου.

οι ατμοί μου το σινιάλο στο πάθος σου.

αν ενωθούν,μπορεί και ο κόσμος ολόκληρος να πέσει.

βρέχει

και οι μέρες μου μοιάζουν με ατελείωτες κοκορομαχίες,πάλη μέχρι θανάτου,θέλω να ακούω ακορντεόν να παίζουν στις γωνιές,καινούριες μελανιές στα γόνατα και στις γάμπες,από που να προστατευτώ πες μου,στηρίζομαι τόσο δυνατά που άσπρισαν τα δάχτυλά μου,δεν ακού εγώ η ίδια την κραυγή μου,cherry flavoured antacids,κουράστηκε το ίδιο μου το δέρμα,the dinine miss l does not live here anymore,αυτή η θέα από το παράθυρο με σκοτώνει,από που να προστατευτώ πες μου,από που να κρατηθώ.

dollbaby

σε πεθύμησα,αυτά τα πρωινά με τα πονεμένα μου πόδια,που ο καφές έχει γεύση νερού μπουγάδας,που ναρκισσεύομαι ανένδοτα με την ασχήμια μου.

Στο γραφείο ατέλειωτα σβησμένα τσιγάρα, μπουκάλια νερό,i seem to recognise your breath,τραβάω το φόρεμα προς τα κάτω,νευρικότητα,ρουζ dollbaby στα μάγουλα,cotton candy pink,τα μουτζουρωμένα μου μάτια με τις παγιέτες τις λιλά και τις μπλε.

Θέλω να με φυσήξει δυνατά ο βοριάς και να μου πάρει τα πονεμένα μέλη,να δω όλα τα κεριά που άναψα στις έρημες εκκλησίες,να βάλω αλατόνερο στις πληγές για να τις θρέψει.

Θέλω να κρυώνω για να νιώσω ξανά πως ζω,να χτυπήσουν τα δόντια μου από τον πάγο και το κλάμα,να τρώω τα κουφέτα μου κλαίγοντας στο κρεβάτι σαν την Ευδοκία,να χαράζω τα χέρια μου και να γίνω πάλι εγώ,το παιδί σου.

do i make you uncomfortable?

αυτά τα πορτραίτα των εαυτών μας.τα πονεμένα,τα ματωμένα.

δεν θες την αλήθεια αν δε σε βολεύει.δεν θέλεις να μπεις στα δύσκολα.και είναι τόσο εύκολα τα λόγια και οι υποσχέσεις,τα ψεύτικά σου χάδια,να βλέπω το ψέμα στα μάτια σου,να προσπαθείς να με καλοπιάσεις,να με υποτιμάς.

και είναι τόσο κρίμα που μου λες αυτά που θέλω να ακούσω.ήθελα να ακούσω.

μα τώρα διαβάζω ανάμεσα στις λέξεις.

άνοιξε τα μάτια σου και δες με.δες τις αρρώστεις που πέρασα.

δες το κακό αίμα,τα πληγωμένα χέρια,την πονεμένη ψυχή.

και κρίμα που μου τα λες τώρα.

γιατί δε θέλω να τα ακούω πια.

do i make you feel uncomfortable?

good,cause i intend to.

για σένα...

η ευτυχία κάθε μέρα θα ξεπροβάλλει από ένα γραφείο με ένα τριμμένο μπεζ φουστάνι,με τα κοντά μαύρα της μαλλιά να λάμπουν,με το ντροπαλό της χαμόγελο,στα όμορφα χέρια της ένα καλοξυσμένο μολύβι κα μέσα τα μπράτσα της να μυρίζουν κρίνα,να σε μπερδέυει το βλέμμα της,τα λόγια της,η σόδα με λεμόνι στο ποτήρι της,και να θες κάθε μέρα να της λες,είσαι η πατρίδα μου,το παρελθόν μου και το μέλλον μου και κυρίως το παρόν μου.

ψάχνοντας σε κάρτες,μέρος 2ο

μοιάζει σα να περιμένει ο κόσμος κάτι,μια καταστροφή ή κάτι πολύ όμορφο,απροσδόκητο,όλα μοιάζουν μετέψρα,σαν το τελευταίο βήμα στο γκρεμό.

Δεν μπορώ να νικήσω τη σκόνη,ίσως μπορώ να νικήσω το χρόνο,ματώνουν τα νύχια μου,όλα μου φέρνουν μια μικρή έκπληξη,ζωγραφίζω κάρτες με μολύβια ματιών,μωβ καφέ και μαύρα,ένα κόκκινο του αίματος,

οι βλεφαρίδες πέφτουν στο γραφείο μου.

Ψάχνω σε κάρτες με άγνωστες γλώσσες,με εξωτικά ονόματα,Αουρέλια,Αμάλια,Φερνάντα,μυρίζει ο Ατλαντικός και φαίνεται η άλλη ήπειρος απέναντι,χωριά παραθαλάσσια και πολύχρωμες φορεσιές,ο ιδρώτας πάνω από τα φρύδια,δεν μου έγραψες ακόμα.

half nelson

ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα μερικές αμερικανικές ταινίες που δεν σου προσβάλλουν τη νοημοσύνη.

Στο κρεβάτι μου κοιμάται ένα αστέρι,ένα αστέρι μικρό,χαμογελάει όταν νομίζει πως δεν το βλέπουν,ήρθε το καθολικό Πάσχα,η Αθήνα κοιμάται κάτω από απεργίες και ταλαιπωρημένη γυρνάει το βράδυ σπίτι και βαριέται θανάσιμα,από Βορρά ως Νότο,Δύση και Ανατολή,χασμουριέται και ανάβει το θερμοσίφωνα,κάτι στο βλέμμα του μου θύμισε κάτι που νόμιζα πως είχα ξεχάσει,αυτή η απορία και ο θαυμασμός,one down,two to go,νόμιζα πως είχα ξεχάσει τη στοργή μα ήρθε ένα ξημέρωμα μετά από καιρό και μου ψιθύρισε το όνομά σου,here's looking at you,kid,η βροχή περίμενε στη γωνία,μια φορά κι ένα καιρό στη φωτιά και στο αγώνα,σ'αγαπούσα,ναι θαρρώ,σα μια κόκκινη σταγόνα..

london,st pancras station

John Betjeman

mint grapefruit

τα ανοιξιάτικα πρωινά μυρίζουν γκρέιπφρουτ,ξινό και ζωογόνο,έχω μια κίτρινη νυχτικιά με τιράντες πλεγμένες βελονάκι,και μακριές κουρτίνες που ανεμίζουν,κεσεδάκια με φράουλες στο σουπερμάρκετ,άνθισαν και η κερασιά και η βερυκοκιά,βελούδινα πέταλα,τόσο εύθραυστα,ο ήλιος μου γαργαλάει τις βλεφαρίδες,σκέφτομαι φορέματα gingham και πίνακες του Τζον Κόνσταμπλ,παγωμένες λεμονάδες,τον πάγο που σπάει στα δόντια μου,το νησί μου ανθισμένο,μυρίζει το θαλασσόνερο,βότσαλα γλυμμένα,τα ρούχα μου αφόρετα στη ντουλάπα.

Πόσο λυπάμαι εκείνους που είναι αλλεργικοί στη γύρη,νιώθω σα χρυσόψαρο σε μια μεγάλη στρογγυλή γυάλα,στριφογυρίζω με την ουρά μου και σε 1 δευτερόλεπτο ξεχνάω.

ψάχνοντας σε κάρτες,μάρτιος

ανάμεσα στα στάχια της αυλής σου

νεκρά αηδόνια

αναβλύζουν ροδόνερο και κρίνα

ανάμεσα στο δέρμα σου

ανυπομονούν οι πασχαλιές να ανθίσουν.

Λίμνες

Τα παιδιά μαζεύουν μαργαρίτες στα λιβάδια,δυο τρεις παπαρούνες ανάμεσά τους,στάλες αίμα πάνω στο λευκό δέρμα,η θάλασσα από μακριά βρυχάται,ένα κοριτσάκι κλαίει,ζεσταίνομαι,πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός,σαν χτες ετοίμαζα τα πράγματά μου για να φύγω από το νησί,δε θυμάμαι καν το γραφικό σου χαρακτήρα,νομίζω με τρομάζει αυτό,τα βράδια μια τανάλια μου σφίγγει το λαιμό.

Τα μάτια μου είναι καρφωμένα στον πάτο της λίμνης,γυάλινα μπουκάλια αναψυκτικών,χιλιάδες μολύβια και χρυσά νομίσματα,σαπίζουν ανάμεσα σε λειχήνες και βρύα,πόσα λάθη,πόσες χαμένες ευκαιρίες..

πλακόστρωτα σε βόρειες πόλεις και πορνεία,στο πατρικό μου δυο ψηλά πεύκα,δε φτάνουν τα χέρια μου να τα αγκαλιάσω,κάποτε έφτανε όλη μου η καρδιά.Αυτά τα κεντημένα εργόχειρα στους τοίχους,αυτοί οι μουντοί καναπέδες,οι εκκλησίες,το μοναδικό κομμωτήριο με την τηλεόραση στο mute,η μυρωδιά του χημικού της περμανάντ,η κολώνια λεμόνι χύμα,η κατάρα να 'σαι γυναίκα στη μικρή μας πόλη.

i'm on fire

sometimes it's like someone

took a knife baby

edgy and dull and cuy a six inch valley

through the middle of my skull

at night I wake up with the sheets soaking wet

and a freight train running

through the middle of my head

only you can cool my desire

I'm on fire

bruce springsteen

morning dew

να ακούω ξανά τη μουσική της νιότης μου

να ισιώνω τη φούστα μου στα γόνατά μου

jack the ripper και wanted man

να αφήνω ψίχουλα στο περβάζι και ο καφές να κρυώνει στα μάτια σου

thank you for smoking

φθαρμένα πουλόβερ στους αγκώνες βιβλία του Ρόμπερτ Γκρέιβς

Γκρέιβς,τάφοι,τι ειρωνικό

η γκρίζα θάλασσα στη Σαλαμίνα και το Πέραμα

τα χάρτινά μας καραβάκια στη μπανιέρα

ελένη,τα τραγούδια που μου μάθαινες

και ο Μότσαρτ να παίζει στη σάλα στο ξεκούρδιστο πιάνο

ελένη,πεθαίνεις κάθε άνοιξη

ράβεις ανύπαρκτα κουμπιά σε πουκάμισα

χτενίζεις και ξαναχτενίζεις τα μαλλιά σου

μετράς το ρύζι με τα φλυτζάνια του τσαγιού

έφτιαχνες κρέμα αραβοσίτου τα βράδια,βανίλια,λερώναμε τα ρούχα μας,

μας σκούπιζες το στόμα με το μαντίλι σου

το σταθερό σου σώμα

κοιμάται τώρα σε οικοδομές και δεν κρυώνει

η πρωινή πάχνη σε σκεπάζει

From the mouth of..

προσπαθώ,κάθε μέρα,να το λέω στον εαυτό μου.Να μη νικήσουν.Να μη νικήσουν.

avalanche

να έτρωγα φράουλες με σαντιγύ στο πάρκο

και να έπεφτε βροχή και να μύριζε το χώμα

να λερώνονται τα γυμνά μου πόδια

από τη λάσπη

και ο πολτός των φρούτων

να υγραίνει τις άκρες των χειλιών μου

μόνη σε λόμπυ ξενοδοχείου να αγοράζω χαζομάρες απ' το gift shop να παραγγέλνω τον έναν καφέ μετά τον άλλον να κοιτάω το μπάρμαν να σκουπίζει τη μπάρα

να περπατάω ξυπόλητη καλοκαίρι

να χάνω προσανατολισμό και να γλιστράω στις πέτρες,να γελάω,

να τρώω βερύκοκα και σύκα στο μπαλκόνι και να ανοίγω τις κουρτίνες

το πρωί,τόσο φως,αυτό το φως

το μάζεμα του θυμαριού-το θυμάσαι;

οι βουκαμβίλιες,έπεφταν τα άνθη τους

παγωμένες ροζ λεμονάδες στην αυλή

να μου διαβάζεις ee cummings,να τραγουδάω όλα σπάστα,όλα κάφτα και αγάπα με

και να γελάς γιατί χάνω τον τόνο

να βουρτσίζουμε τα δόντια μας πλάι πλάι στο νιπτήρα

εσύ με το κάτω μέρος της ριγέ πυζάμας

εγώ με το παλιό γαλάζιο σου πουκάμισο

τα μαξιλάρια μας τσαλακωμένα

να ψάχνω για πασχαλίτσες ανάμεσα στα γεράνια,τη βρήκα,τη βρήκα,μετά να την αφήνω ελεύθερη,αυτή η παλιά μου κρυψώνα στα σκαλιά,αχ αυτή η κρυψώνα

τα αγκάθια στα πόδια μου τα μελάνια στα δάχτυλά μου

τα παχουλά παιδικά μου δάχτυλα

i stepped into an avalanche,it covered all my soul..

popping vicodin

you can't always get what you want

but if you try sometimes

you might just get

what you need

μεσημέρια στην Αθήνα και θα ήθελα να πάω να περπατήσω και να χε ανθίσει η βερυκοκιά μας μα είναι πολύ νωρίς ακόμα,κρέμα γάλακτος και νοτιάς από τα ανοιχτά παράθυρα,σκονισμένα ράφια

όταν μου λείπεις πολύ πονάω στο στήθος

η Tori Amos τραγουδάει I don't like Mondays και δεν είναι καν Δευτέρα

αγγίζω ξύλο και γυαλί ξενυχτάω

ζητάω ζεστό γάλα και αγκαλιά

η στοργή σου σκορπίζεται η μήτρα μου κάθε μήνα στερεύει

μου λείπει έτσι που περπατούσες ξυπόλητος στην κουζίνα

να με κοιτάς να ντύνομαι να χτενίζω τα μαλλιά μου

τώρα τέλειωσε σαν την άμμο που γλιστράει απ'τα χέρια

να εξαφανιζόμουν κάτω από το βυθό να γινόμουν γοργόνα

να αλώνιζα τις θάλασσες του κόσμου

ατλαντικός ειρηνικός ινδικός αμβρακικός κόλπος

γαλάζια κυματα ναυάγια θησαυροί

άβυσσος βράχοι κοράλλια σφουγγάρια

god i wish i had some vicodin to numb the pain

skin

βλέπω τον εαυτό μου να

καθρεφτίζεται στο δέρμα σου

και με τρομάζει αυτό που αντικρύζω

ηλιόλουστες μέρες

είναι ωραία καμιά φορά στα εμπορικά κέντρα

εσπρέσσο στο ψηλό σκαμπώ παιδιά γυρνάνε κρατώντας τεράστια γλυφιτζούρια

αγοράζω μικροπράγματα,σαπούνια,νήμα κ επιδέσμους

καραμέλες για το βήχα

ζεσταίνομαι πάμε στη σκια

είναι ωραία να κάνεις γενική στη ντουλάπα

διπλώνω και ξεδιπλώνω μάλλινες ζακέτες

ήταν ωραία το Σάββατο να βλέπω το Γιάννη Ξανθούλη

να λέει πως θα θελε επιλεκτική μνήμη

για λαγνεία και για κήπους,το μονωτικό πράσινο

σκέφτομαι μεθοριακούς σταθμούς και πολύχρωμες ομπρέλες

γουργουρίζει το πλυντήριο η μάνα μου κοιμάται με την εφημερίδα στο δεξί της χέρι

σβήνω το τσιγάρο

πόσο λυπάμαι τα χρόνια που φύγαν χαμένα

που δεν είδα ζωντανά τη Βέμπο

πάνω σε ένα καράβι

σε μια θεατρική σκηνή κι εγώ με ένα παλτό τριμμένο

να χώνω τα χέρια μου στις τσέπες σου για να ζεσταθώ

κυριακές χαμένες

δεν θέλω ρεαλισμό θέλω μαγεία έλεγε η Μπλανς Ντιμπουά

και η θερμοκρασία παίζει κουτσό πάνω στο σώμα μου

με αποσυντονίζουν οι φωνές

είναι ωραία της Κυριακής τα πρωινά έτσι σιωπηλά

ανοίγω τα πατζούρια μου ζεσταίνει ο ήλιος τις βλεφαρίδες

μυρίζουν τα χέρια σαπούνι από το πρωινό μπάνιο

άνθρωποι χουζουρεύουν στο κρεβάτι

τόνοι από εφημερίδες

ωραίες που είναι οι Κυριακές μετά την εκκλησία

τι δαιμονικό που ήταν εκείνο το κορίτσι στην Εξιλέωση

δε θέλω ρεαλισμό,θέλω μαγεία

ταξίδι

που πάνε άραγε τα μωρά που δεν έμειναν εννέα μήνες μέσα στη μήτρα της μητέρας τους και αποφάσισαν να πάνε κάπου αλλού;υπάρχει ένα μέρος που περιμένουν μέχρι να έρθει η κατάλληλη ώρα για να τα δεχτεί ο κόσμος;

μέσα στα αποστειρωμένα χειρουργεία χύνουν κρυφά δάκρυα μερικές μανάδες,άδεια πια η κοιλιά τους,με μια δυσκολία στο βάδισμα και σύντροφοι αμίλητοι και μπερδεμένοι

σε άλλα δωμάτια πάνε λουλούδια και γλυκά και δώρα

αγόρασαν μερικά μωρουδιακά τώρα θα μείνουν στο συρτάρι,να περιμένουν σαν σε ραντεβού

δεν ξέρω αν ήταν αγόρι ή κορίτσι τελικά

θέλω να βάλω αυτό το κόκκινο φόρεμα και να ξεφύγω από αυτά όλα

μα δεν είναι και τόσο εύκολο

στα παλιά μεταλλεία

βούλιαζα σιγά σιγά στα βράχια και διάβαζα ένα σημείωμα

δικό σου με κωδικούς αριθμούς

δεν ξέρω αν με έσωσαν

το μέρος που μεγάλωσα είχε αλλάξει και οι άνθρωποι δεν είχαν που να περπατήσουν

η θάλασσα όμως ήταν ίδια καθάρια και κρυστάλλινη

σαν το σώμα σου το αγγελικό

τα πόδια μου βούλιαζαν στο πέλαγο μια πέτρα πλήγωνε την πλάτη

το αιμα έσμιγε με τους αχινούς τα φύκια τις πεταλίδες

κι εσύ μακρινός ξεχασμένος σε σειρήνες με ακουγες να κλαιω και δεν κινούσες.

canned peaches

πόσο μου έλειψαν τα ροδάκινα

παγωτό πες μελπά με σαντυγί

δαντέλες σκισμένες στον ποδόγυρο

σου άναψα ένα κερί στη Νίσυρο

στη Σύμη στην Ιθάκη

σε παρακάλεσα να υπάρξεις

χάραξα το όνομά μου στο χιόνι έλιωσε

φόρεσα το μάλλινό σου πουκάμισο

βγήκε ο Τειρεσίας στον ώμο είπε δεν υπάρχω

με μια κλωστή τον έπνιξα

ξαναγεννήθηκα ο ομφαλός της γης εύφορος

έσπειρα θέρισα

πνιγμένος στο χιόνι ο κάτω κόσμος

και η Περσεφόνη χαμένη

κοιμήθηκα στον ώμο σου το στρεβλωμένο

σε αναζήτησα στις ρίζες του δέντρου

με έπνιξαν οι καλικάντζαροι

Οι μέρες και οι νύχτες

η σκόνη μου θυμίζει πια ποια είμαι
παιχνίδια και φωτογραφίες
ποιήματα και κιτρινισμένα φεγγάρια

τι να σου προσφέρω για να με αγαπάς

βιβλία με σκληρά εξώφυλλα ταξίδια στη Βιέννη
σταχτοδοχεία γεμάτα γόπες
μπουκάλια γεμάτα πράσινα υγρά και αφιόνι

τι να σου προσφέρω για να με αγαπάς
χαράζω το τζάμι
όπιο στρυχνίνη

δέκα χιλιάδες κοράκια στο κυπαρίσσι
σκεπάσου θα κρυώσεις
δυο χέρια ματωμένα στην πόρτα
τα δοχεία της σπονδής

long way from home

ο ήλιος μετά από μέρες

βάφτηκε κίτρινος

περιμένει ένα παιδικό τραγούδι

η αναπνοή του έρωτα σαν μαλλί της γριας

ροζ και γαλάζιο σε υπαίθρια πανηγύρια

aquamarine eyes

dry champagne

velvet ink

οι λύκοι μέσα στο χιόνι πεθαίνουν

κουφάρια σπαρμένα πάνω σε κορμούς

οδοντοστοιχίες οπλές μητρικό γάλα

έτρωγαν απ'τα χέρια μου υπάκουοι στη βουλή μου

προχτές μια αυτοκτονία στο Σηκουάνα

πιάστηκα στα κάγκελα έβαλα τα πόδια στο κιγκλίδωμα

δε μου έγραψες ακόμα.

C

Από τα δάχτυλα των ποδιών μέχρι τις ρίζες των μαλλιών μέσα στο κρύο ανατριχιάζω

σε ευχαριστώ

the wind it bit bitter

Κάνει κρύο και ακόμα νιώθω πως λιώνω από τη ζέστη.Αγκαλιάζω το μαξιλάρι μου,τα πόδια μουδιασμένα,ο αέρας φυσάει ρίχνει τις γλάστρες,χαμομήλι στο φλυτζάνι.

Παιδί αγαπούσα τα Σάββατα τώρα δεν ξέρω τι να τα κάνω,γεμίζω τη μπανιέρα και σκέφτομαι,ακούω τον αέρα να χτυπάει το τζάμι.

Ο αέρας μου δαγκώνει το μπράτσο και δεν το αφήνει σαν πιράνχας,τα μάτια μου κλείνουν και δε μπορώ να σηκωθώ απ'το κρεβάτι.

Μου έλειψες.Αλλά πιο πολύ,μου έλειψα εγώ.

the mean reds

με κυκλώνουν ηλιακτίδες και κόκκινες σταγόνες.

το κρεβάτι μου ακόμη άδειο και ο ύπνος διακεκομμένος τις μικρές ώρες,ξεσκονίζω και βάζω σε τάξη χαρτιά και μπουκάλια,δεξιά το faber nr2,αριστερά οι κόλλες Α4,η ατζέντα μπροστά,τάξη στο ντουλάπι με τα φάρμακα,advil,ponstan,betadine,hansaplast,baby aspirin,vicks,nyquil,φυσικός ορός,lysopaine,ronal,mucosolvan,visine.

Το κατακάθι του καφέ στις γλάστρες,σελιδοδείκτες από δω και εκεί και συνδετήρες,τόση,τόση σκόνη,το αίμα τρέχει στα πόδια μου,τρώω με μεγάλες μπουκιές τσιζκεικ βατόμουρο,τα μάτια μου θολώνουν.

Κρατιέμαι γερά από αναμνήσεις,είναι μακριά το tiffany's,i have the mean reds i have the mean reds and not even the wardrobe to prove it,η ηρεμία μακρινό όνειρο,το στομάχι κόμπος,είμαι τόσο κουρασμένη,τα πόδια μου κουρασμένα,μοιάζουν σα να λένε,μέχρι εδώ,μέχρι εδώ για σήμερα.

Ladybird ladybird

Νιώθω ξανά τις γεύσεις,το γάλα,το κέικ με καρύδια.'Οταν ήμουν παιδί νόμιζα πως τα καρύδια ήταν μαγικά και δεν έπρεπε να τα σπάμε,η ψιχα τους απόκοσμη,κιτρινόλευκη,εύθραυστη,να πλάθεται,να λεκιάζει,να τιμωρεί.

Ήταν ωραία την Κυριακή το πρωί.Έπαιζα μέσα σε βαμβακερές φούστες με χοντρό ύφασμα,άλλαζα πουκάμισα με στρογγυλούς γιακάδες,με χαιρετούσαν πίσω απ'το τζάμι.Τα υφάσματα είναι ένας κόσμος.Τυλίγομαι και ξεχνάω.Σκέφτομαι ροδοζάχαρη και ζουμερά ροδάκινα.το βράδυ ζεστό γάλα και μπισκότα.

Ονειρεύομαι καταρράκτες.Βουτάω μέσα τους,επιπλεω στη λίμνη και ξαναγεννιέμαι.