it's going
to be
a bumpy
night
-πως μου άρεσε που ήσουν τόσο όμορφη και ταυτόχρονα τόσο τρομακτική-
βούλιαζα σιγά σιγά στα βράχια και διάβαζα ένα σημείωμα
δικό σου με κωδικούς αριθμούς
δεν ξέρω αν με έσωσαν
το μέρος που μεγάλωσα είχε αλλάξει και οι άνθρωποι δεν είχαν που να περπατήσουν
η θάλασσα όμως ήταν ίδια καθάρια και κρυστάλλινη
σαν το σώμα σου το αγγελικό
τα πόδια μου βούλιαζαν στο πέλαγο μια πέτρα πλήγωνε την πλάτη
το αιμα έσμιγε με τους αχινούς τα φύκια τις πεταλίδες
κι εσύ μακρινός ξεχασμένος σε σειρήνες με ακουγες να κλαιω και δεν κινούσες.
άρχισε γύρω στα 12,στα 13,σε κάποιο όροφο ενός σουπερμάρκετ,με ένα μολύβι και μια μάσκαρα της Maybelline,την κλασική,η ροζ με το πράσινο καπάκι.Ήμουν άχαρη,ήταν φυσικο,ήμουν 12.Περνούσα ώρες προσπαθώντας να μάθω πως γίνεται η σωστή γραμμή πάνω από το βλέφαρο,σύρριζα,λεπτή ή πιο παχιά,και κοιτούσα το αποτέλεσμα-και για να είμαι ειλικρινής,δεν έβλεπα και κάτι τρομερά διαφορετικό.
Κάθε φορά που χιονίζει θυμάμαι το άρωμα της caron,nuit de noel,που φτιάχτηκε στη δεκαετία του 20 για να φορεθεί Χριστούγεννα,στον πύργο του Άιφελ,όσο χιονίζει.
Κάποτε ήσουν η ονείρωξη του κάθε εφήβου,εκεί,γύρω ση δεκαετία του ογδόντα.
θα ήθελα να είμαι η κοπέλα που βγαίνει από το ντους,φρέσκια από τους υδρατμούς,με καθαρό δέρμα και νοτισμένες βλεφαρίδες,οι μπροστινές τούφες των μαλλιών μου κολλημένες στο μέτωπο,το μπάνιο να μοσχομυρίζει σαπούνι Ivory,poster girl για την αθωότητα και την αγνότητα,αντί για αυτό βαρέθηκα να βλέπω γκρίζο δέρμα και σπασμένα νύχια και μαύρους κύκλους,το παλιό μου μπουρνούζι να θέλει επειγόντως πλύσιμο,το μπάνιο κρύο και τα μάτια,δακρυσμένα.
δεν είναι πια τα ίδια.Τα χαμόγελα στο σπίτι πάγωσαν,ο καθένας στο δωμάτιό του,το καλό τραπεζομάντιλο μπήκε στη ναφθαλίνη.
Δεν έχουμε πια τι να πούμε,δείχνουμε ο ένας στον άλλον άρθρα από τις κυριακάτικες εφημερίδες,σε ρωτάω αν θέλεις γάλα στον καφέ,κάνεις πως δεν με ακούς,κάνω πως δεν το πρόσεξα,τρώω δέκα σοκολατάκια με γέμιση μέντας για να πονέσει το στομάχι μου και να μου δώσεις σημασία.Λες πως θα βγεις μια βόλτα και δεν ξέρεις πότε θα γυρίσεις,κοιτάω στο μπράτσο μου τα σημάδια από το μαξιλάρι,ανοίγω όλα τα παράθυρα,βάζω το κατακάθι του καφέ στις γλάστρες,ανάβω τσιγάρο,πίνω δυο γουλιές νερό,πως γίναμε έτσι οι δυο μας,ο καθένας στο δωμάτιό του και η σιωπή τοίχος απροσπέλαστος,τα πρωινά δεν είναι πια εκτυφλωτικά,αν μπορούσα θα σε σκότωνα,ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ,μέχρι θανάτου,μέχρι του δικού σου θανάτου.
φόρεμα σε μπλε μαρέν,τα μανίκια είναι κοντά,φοράω μια χοντρή ζακέτα από πάνω,τα μαλλιά μου τα έχω πιασμένα ψηλά γιατί είναι αχτένιστα,βραδινό μπάνιο το σώμα μου βράχος που κλυδωνίζεται γυμνό μέσα στο ζεστό νερό και τους υδρατμούς,τα δάχτυλα των ποδιών μου νησίδες,τα δάχτυλα των χεριών μου νησίδες,υγρασία δεν στεγνώνουν τα ρούχα μου έξω,sleeping suburbia όπως πάντα,ακούω το Sheffield Sex City απ'το Ιντρο των Pulp και σε σκέφτομαι,τόση ένταση τόσος πόθος,να μου αγγίζεις τα γόνατα στο παγκάκι και δίπλα στη μπάρα όρθιος,the tobacconist's caught fire,τα γυμνά σου πόδια κάτω από τα σκεπάσματα,το χέρι σου στον ώμο μου,φιληθήκαμε μέσα στην εκκλησία μια φορά,τα χέρια μου στα χέρια σου,περπατάμε πέντε χιλιόμετρα μέσα στα μονοπάτια και τα ξερόχορτα,απαγγέλλεις Robert Burns,απαγγέλλω Wendy Frost.
